Hoe de intieme relatie stroomt

Sinds mijn "grote" eerste liefde niet meer is, ben ik beetje bij beetje gaan onderzoeken wat nou precies de relatie is. Wat leven twee mensen die bij elkaar komen, en hoe blijven ze eerlijk samen, zonder dwang of geweld aan elkaarop te leggen.

Het geweld, of het feit dat je vaststaande ideeen hebt, hoe komen die terecht in de soep van gevoelens en ideen; en als laatst, wanneer begin je te identifieren als wij tegenover een zij.

Vaststaat voor mij dat de liefde die je voelt, als je hem nauwkeuriger bekijkt een soort uitwisseling is van  energie of genetisch materiaal. De aura, hetgeen wat nature and nurture met je heeft gedaan, de som van je beslissingen en die van je voorouders. De transactie die plaatsvind op een dieper niveau tussen licht en donker, wordt overschaduwd door een oppervlakkiger spel van verwachtingen, gedragingen, geaccepteerde ideeen en vormen van samenzijn.

Zo wil de balans tussen deze onderstroom, een onzichtbare uitwisseling en heling van elkaars voorouderlijk materiaal, en de bovenstroom; het materiele spel van relatie, verwachtingen, persoonlijken en macht, wel eens zoek raken.

Het is echter onmogelijk te oordelen, want een huwelijk kan nog zo oppervlakkig lijken, wat het vaak is. Maar als buitenstaander heb je geen toegang tot het innerlijke proces. Al meen ik wel te ervaren, en ook bij anderen gezien te hebben, wanneer een persoon gegrepen is door de ziel van een ander en wanneer niet.

In het gezicht merk ik een bepaalde verbetenheid, alsof je de zwaarte van die ene persoon een stukje lichter wil maken. En zo, zonder echt te kiezen, kiest de onderstroom voor jou met wie je gaat zijn. Waar het misging en pijnlijk werd voor mij, was in het feit dat ik hopeloos verwachtingen projecteerde op mijn ex partner, ondanks dat ons diepere proces eigenlijk al afgesloten was.

Meditatie kan helpen de onderstroom met de bovenstroom te stroomlijnen. Als in de ervaring dat je in het oppervlakkige materiele spel op jouw kant van de rivier blijft staan. En niet de vrijheid of het zijn van je partner inperkt, zijn of haar onderstroom zal het werk doen, als het zo mag zijn. Vertrouw en laat het leven reageren, allerbelangrijkst volg je onderstroom want deze zal je altijd de goede weg op wijzen...

In "het" moment

Al pratend met een noorse vriend, kwamen we erachter welk antwoord we moesten geven op de vraag wat te doen en waarheen te gaan. Namelijk, in plaats van plannen te maken, was het zaak om in het moment te blijven. 

Vanuit de connectie met de situatie waarin je je bevind, kom je in allerlei situaties terecht waardoor je dreigt je contact kwijt te raken. Of beter gezegd, je gaat over in het nadenken en vergeet de realiteit te ervaren. Of nog erger, je begint regels te verzinnen waardoor een bepaalde ongemakkelijke ervaring niet meer zal voorkomen in je leven.

Het nadenken heeft zijn voordelen, het kan inzicht bevorderen, vandaar dat ik deze blog schrijf. Zo tracht ik al een tijdje in de muziekwereld een goede leraar dan wel lerares te benaderen. In dit proces, mijn ultieme droom te realizeren, werk in zonder de connectie kwijt te raken naar deze momenten toe waar ik toegang krijg tot een leraar.

Tijdens deze momenten, of erna, als ik de opgebouwde verwachtingen langzaam loslaat. Dan in het bijzijn van de hitte, de liefde, de acceptatie. Dan zoeken mijn gedachtes een manier deze acceptatie achter mij te laten, door een nieuw stormachtig doel te presenteren.

Op deze manier blijf ik zoekende, zonder te vinden, zonder te aarden enzovoort. Want ik blijf de momenten van echt leren uitstellen. En van uitstel komt afstel ;)

Dus, allez, met goede moed ga ik de warmte tegemoet. Ik ben dichtbij....

Liefs

Simon

De onbezorgde rust

Er komt een ochtend in allen ons leven waarin we niet meer bij de onbezorgde rust kunnen als we 's avonds in bed kruipen of 's ochtends wakker worden.

Sommigen weten helemaal niet meer hoe deze rust zich aanvoelt, het is namelijk een helder gevoel.

Niet te verwarren met het gevoel als je de hele ochtend in je bed gelegen hebt, nee, dat is een dronken, onduidelijk gevoel.

Deze heldere rust, daarin ben je ooit als baby opgegroeid, als het goed is.

Maar de meesten van ons in de stad raken hem kwijt.

Dit gebeurd op het moment als we te weinig vertrouwde en fijne omgeving om ons heen hebben gehad en daardoor kunnen we emotioneel niet verwerken wat we binnen krijgen.

Het paradoxale van zo een pijnlichaam, wat zich in deze omstandigheden in je lichaam nestelt, is dat het je van die rust afsnijd.

Waardoor je je eenvoudig verliest in bezigheid, drukte, of andere manieren of middelen om het pijnlijke gevoel maar te vermijden.

Stil te staan, te stoppen, wordt niet aangemoedigd in je leven op dat moment. Anders was je niet tot het punt gekomen dat je emoties je fysiek blokkeerden. 

Veel ziektes, zowel fysiek als mentaal zijn wat mij betreft gelieerd aan deze ophoping van onverwerktheid.

Dan spreek ik over mensen die als schizofreen gediagnosticeerd, zowel als mensen die kanker krijgen of ALS. Natuurlijk kan ik het niet bewijzen, maar ik kan wel mijn ervaring delen en jou uitnodigen bewust te worden van je lichaam en dus je geest.

Als man je rust en helderheid missende, zowel als vrouw, kun je kolonialistische trekjes ontwikkelen, dat wil zeggen, je bent door middel van een relatie bezig op de rust en helderheid van je partner te teren; met als gevolg allerlei onvrijheden voor jezelf en vaak zelfs kinderen.

Het is interessant wat voor dansvormen men allemaal ontwikkeld heeft om maar niet geconfronteerd te worden met zijn of haar fysieke en emotionele pijn. Wat voor omwegen op bijna manische wijze worden gezocht; want ja, die rust ben je kwijt en dan lijkt het op een of andere manier logisch om om je heen te kijken waar er wat te halen valt.

Echter in onszelf kijken, dat lukt pas op een plek waar anderen dat ook doen. Waar je wordt aangemoedigd om geen omwegen meer te nemen. Zodat je lichaam weer de connectie kan maken met de aarde.

Op dat moment, als de connectie langzaam weer herstellende is, zal het ook zeer onlogisch voelen om rijkdom en rust elders te delven behalve je zelf. Als je zelf merkt dat je een bijdrage kan leveren aan de serene rust en vergevende liefde die uit de aarde stroomt.

Spirituele gemeenschappen en beoefening in Berlijn

Goedenavond,

Terwijl de sproeiers de tuinen om mij heen van water voorzien en de wolken uitgestrekt in flarden over me heen drijven, wilde ik kort verslag doen van een aantal opzienbarende en interessante gebeurtenissen. Ze betreffen het ontdekken van verschillende kringen van mensen die religie of spiritualiteit beoefenen; de zen-koreanen en de ramadan-moslims van berlijn!

Het is vandaag de 9e dag van de ramadan, van oudsher een ode aan de armen en zwakken van de wereld, waaraan ik me heb aangesloten de afgelopen dagen.

De afgelopen 2 jaar heb ik met de ramadan geflirt, maar nu heb ik voor mijn gevoel mijn huiswerk gedaan, en bovendien is mijn lichaam erg overtuigd. Alcohol, sexuele bevrediging, sigaretten, varkensvlees zijn taboe. En er mag enkel tussen 21:30 en 3:30 gegeten en gedronken worden.

Er zijn eigenlijk vooral voordelen aan het beoefenen van deze traditie, zo voel je je erg rustig en present. Daarnaast zijn er dagelijkse mooie uitwisselingen met moslims, en de mogelijkheid naar het avondgebed te gaan en een maaltijd te nuttigen met anderen die de ramadan doen.

Dit laatste vind ik nog wel spannend, dus heb ik vooralsnog uitgesteld, maar het zal niet lang op zich laten wachten denk ik zelf.

Ook werd ik meegenomen naar een traditionele thee ceremonie in een oost-Duitse flat, waar een Koreaanse zen school huist. De atmosfeer was een verademing en deed me erg goed, bovendien kregen we een mooie introductie in de leer van de thee.

Zo, het is nu 21:14, over een kwartier mag ik wat nuttigen, daar ga ik me eens rustig op voorbereiden. Hoop dat het jullie allen bewust mogen zijn van persoonlijke groei.

Liefs

Simon

De discipline van kontrapunkt.

Hallo allen,

Tijdens het studeren van de grammatica van de componisten, stuit ik op allerlei interessante regels die tot nieuwe inzichten in het leven leiden. Dit leven wat zo verandert is, sinds ik heb ontdekt dat ik de zwaarte en het lijden kan omtoveren in liedjes.

Zo spreekt men over zware en lichte tijd, dat wil zeggen dat in een vierkwartsmaat, de eerste en de derde maat duidelijker en zwaarder wegen dan de andere 2. Er is op deze maten dan ook meer behoefte aan duidelijke akkoorden; het gefriemel met noten is op zijn plek op de lichte tijden.

Het leven werkt vergelijkbaar, op bepaalde tijden is het zaak dat je strikt en zuiver je verantwoordelijkheden neemt, zo dat er uberhaupt sprake is van lichte tijden, waarin onzin en vrolijke passagen de bovenhand mogen voeren.

Ik werd altijd heel chagerijnig van zware tijd, omdat mijn gevoelige gestel vrijwel direkt begon te piepen. Nu ik echter deze uitlaat heb gevonden, hoef ik niet meer te vrezen. Elke druk die ik mijzelf opleg, brengt het creatieve proces op gang.

Dus omdat ik aan een mooi meertje woon, tracht ik als een soort uberdude elke ochtend in het kpude water mijn baantjes te trekken. Opdat ik een mooie dag heb, en het creatieve proces kan aanzwengelen. Anders is de dag zo voorbij en wordt er alleen maar geconsumeerd!

Groeten vanuit een zonnig Berlijn

Simon

P.s. Mijn eerste lied voor koor is in the making, binnenkort online!

De oude ziel

Ik wil dit bericht graag opdragen aan ene george, die ik in het atelier van Maria Blaisse heb ontmoet.

Hij keek me verbaast in de ogen, en herkende een oude ziel in mijn presentie. Ik had wel vaker over dit idee gehoord maar de afgelopen dagen begreep ik pas wat george daarmee bedoelde. Het atelier waar we elkaar ontmoeten op bickerseiland, deze plek was het huis voor de immense ziel van deze mevrouw Blaisse. Het is vaker dat zielen zich manifesteren in plekken en spullen, vooral bij pude en krachtige zielen is het meteen voelbaar.

Alsof de ruimte groter wordt, en ook groter blijft. Als tenminste de drager van de oude ziel zich bewust is van zijn taak, zijn verantwoordelijkheid, en zijn ego weet onder te brengen in een ondersteunende in plaats van dominerende rol.

Nou heb ik er nooit voor gekozen om een oude zieldrager te zijn, maar het concept maakt heel veel duidelijk. Vanaf een jonge leeftijd namelijk voel je je een beetje ontvreemd, alsof de mensen om je heen de daadwerkelijke regels en gebruiken van het leven vergeten zijn te respecteren. Zie het Rückert lied van Gustav Mahler: Ich bin der Welt Abhanden gekommen.

Om dat we tegenwoordig opgroeien in een wereld waarin het ego als algemeen fenomeen domineert, zijn er veel gevallen waarin zielen gespleten worden. Nou heeft iedereen wel een paar dingen in zijn kelder, maar dankzij kunst en vliegwerk weet men het toch glad te strijken en te blijven functioneren.

Oude zielen echter, hebben een grotere verantwoordelijkheid. Dit werd mij op verschrikkende maar fascinerende wijze duidelijk in de gestalte van een noorse topcrimineel en een franse vechtsportleraar. De momenten dat ik deze heren ontmoette, beiden als gevolg van een overgave aan het lot; namelijk door te liften, waren de rijksten uit mijn dusdanige leven.

Deze heren droegen beide een oude ziel, maar door omstandigheden waren zij door de (traditonele) geweldadigheid van hun respectievelijke culturen en omgevingen niet in staat geweest ruimte te creeren voor hun extreem krachtige en wijze ziel. Deze mensen waren dan ook Gespleten, en terwijl ik dit zeg gaat er een rilling over mijn rug.

Dit soort mensen zijn de oorsprong geweest van het fenomeen schizofrenie. De oncontroleerbaarheid, de wijsheid en het geweld dat elke keer weer in ze kwam opdoemen als een donkere wolk waren angstaanjagend. Voor mij waren dit zoals gezegd hele sterke signalen, dat ik alles moest doen en in staat moest stellen deze o zo pijnlijke en eeuwige splijting te voorkomen.

Want alle kracht die ik in me draag wordt dan ongecontroleerd ingezet in geweld jegens mijn omgeving en de wereld. 

Ik kan me herinneren dat als kind wel eens tegenover mijn familie, als ik me compleet in het nauw gedreven voelde, mijn o zo gevoelige ziel overnam omdat hij me wilde beschermen en een intentie of gevoel van zo veel woede en narigheid losliet dat diegenen die mij op dat moment onder druk zetten gedwongen waren hun handeling direct te staken.

Dit is het uiterste waarin schizofrene mensen dagelijks moeten leven, ik weet hoe het is, het is ondragelijk en vreselijk te zien hoe je je omgeving verschroeit in plaats van inspireert met je vuur omdat de situatie nou eenmaal zo is.

Gelukkig was ik me gaandeweg steeds meer bewust dat dit geweld, wat ik eerst systematisch wilde voorkomen bleek ook een fascinerende keerzijde of dialectisch gevolg te hebben; in gelijksoortige extreme kwaliteit mate begrijpt en schept het schoonheid. En dat leidde via vele ouwe zielen, en dus vooral dankzij die donkere gesplete zielen, voor mij tot de ontdekking van het symfonisch orkest.

Als je op je 19 verteld dat je vanuit het niets een dirigent wil worden, reageren de meeste rationeel gedomineerde mensen met ongeloof, en zelfs met het feit dat ze je willen waarschuwen voor een waan. Deze waan echter, was bij mij onwisbaar en dat is het nog steeds. 

Ik begrijp nu, dat het onbegrip hem zit in het ongeloof al die dingen te gelijk te kunnen die een dirigent doet. Echter de de boodschap en de informatie die direct uit de ziel komt, is het onbegrijpbare wat een groep musikanten zichzelf doet vergeten en laat versmelten. Inderdaad, dat kun je niet leren en daar moet je dus een oude ziel voor dragen.

Hè hè, eindelijk iets positiefs, naast alle uitdagingen die de oude ziel tegenwoordig heeft om uberhaupt te overleven in deze ego maatschappij. Ik denk zelfs dat velen in gekkenhuizen of gevangenissen gestopt worden, omdat ze niet optijd gescout worden, of moedwillig door onbegrip gebroken worden in hun fragiele jaren door mensen met minder wijze zielen die adepten zijn van duidelijkheid, vaste systemen en ego.

Na 24 jaar ben ik nu ook in staat met steeds grotere stappen ruimte te maken voor mijn ziel, en via dagelijkse muzikale rituelen haar te voeden en haar van erkenning te voorzien.

Eindelijk een duidelijke groep mensen, een muzikale familie met mensen als mahler, bernstein, schubert en brahms als de grote voorbeelden. Daarnaast fijne leraren en collega componisten die me inspireren en prachtige muzikanten die me volgen zonder enig twijfel.

Ik zeg nu dank voor dit leven, dank aan allen die me gesteund hebben in de donkerste tijden niet op te geven; Victoire.

Ik hou van jullie, en mijn ziel ook!

Liefs

Simon

De schuldparasiet

Lieve lezers,

ik bevind me de laatste dagen in Nederland, na aangekomen te zijn in het noorden van Nederland, dankzij de rituelen van het ouderlijk huis heb ik mijn gedachten weer tot een bepaald niveau kunnen ordenen.

De eerste persoon die ik ontmoette toen ik voet aan de grond zette op Amsterdam Sloterdijk was meneer de Swaan, oftewel Abram de Swaan. Iemand die mij ook deze keer inspireerde, namelijk door zijn stuk in de NRC het afgelopen weekend. Zijn uiteenzetting, als je hem nog niet gelezen hebt; nu is je kans, betreft de schuldvraag die werd geopperd na de tweede wereldoorlog. Namelijk, in hoeverre heeft men geweten wat er in vernietigingskampen gebeurde…

Meneer de Swaan oppert, vind ik heel terecht, dat men de schuldvraag moet loslaten. De reële  kwestie is namelijk de mate waarin een individu in staat is bepaalde schokkende informatie tot zich toe te laten. Dit perspectief, wat hij ontleent aan de psychoanalyse, een discipline die hij als geen ander op zijn waarde kan schatten, is op zichzelf schokkend. Zo implodeert de logica die een eventuele algemene gewetens of schuldvraag onderbouwt.

Kijk, ieder mens draagt een geweten, en natuurlijk zijn er manieren waarop iemand zijn bewustzijn kan vergroten. Behalve verdovende of verboden middelen zijn er genoeg middelen zoals meditatie of simpelweg het verdiepen in een bepaalde discipline. Maar een algemene schuldkwestie, gezien het feit dat ieder voor zich schokkende informatie verwerkt op een bepaalde wijze, is van tafel.

Nu we het woord algemeen kunnen doorstrepen, kunnen we een stapje dichter bij de realiteit komen. Namelijk; veel mensen lijden onder het feit dat ze het gevoel hebben schuld te dragen.
Maar wat nou als juist Die schuldvraag vertroebelt en uiteindelijk de echte boosdoener is,
de schuldvraag is een mechanisme wat een bevolking zo emotioneel kan belasten dat het bepaalde (schokkende) informatie misschien wel helemaal niet meer kan verwerken.

De vicieuze cirkel, van het jezelf belasten met iets waarvoor je in de verleden tijd geen vinger hebt uitgestoken, en met je schuld daarover vervolgens je bewustzijn mee te vertroebelen. Om alsnog in de toekomst in gelijke situaties met dezelfde apathie voor de dag te komen, is een duistere stagnering van het individu.

Je zou kunnen stellen dat de vergeving, het middel om je te ontdoen van claims die jou als individu psychologisch of emotioneel belasten, een remedie is. En goede vergeving haal je niet bij de priester, althans niet bij de mijne, maar met het verwijderen van valse logica.

Dus, word je in het leven geconfronteerd met schuld, ga niet te serieus in op het schuldige verhaal maar probeer te achterhalen hoe deze schuld je bewustzijn en dus je geweten vertroebeld, een weg uit de vicieuze cirkel.

Als je je schuldig blijft voelen, dan voer je de parasiet die op je schouder zit en je constant negatieve repliek geeft. Doe jezelf en anderen een plezier, en sta op uit de troebelheid, want je voert hem zelf tot nu toe!

Ik citeer nog een Joodse held van mij:
             Was entstanden ist, das muß vergehen! 
                    Was vergangen, auferstehen!
                           Hör auf zu Beben!                                      Bereite dich zu leben!



dank en liefs,

Simon

Het witte gat

Lieve mensen,

omdat mijn familie de wetenschappelijke kerk toebehoort, moet ik dit voorzichtig en ondogmatisch proberen uit te leggen. Ik zal het proberen, maar ik kan niets beloven..

De afgelopen jaren was ik gefascineerd door het idee van stabiliteit en vrede, omdat ik allerlei dingen ervoer die ik niet kon verklaren en vooral overdonderd en bang was.

Langs een weg van meditatie, psychologie, vioolbouw kwam ik uiteindelijk bij de klassieke muziek en het idee van de komponist terecht.

De afgelopen tijd heb ik ontdekt, dat er een aantal komponisten bestaan, niet veel, maar een aantal. Deze mensen hebben een soort toegang tot een realiteit waarin de ziel en zijn welzijn kan worden ervaren. Dat je de studie kompositie practiseert, wil nog niet zeggen dat je deze toegang hebt...

Ik geloof dat de moderne natuurkunde zegt dat er 11 dimensies verstopt zijn, en dat wij er maximaal 3 kunnen ervaren. Nou sommigen dus minimaal 4. En ik tel mezelf bij dezen.

Het beangstigende is, dat in het begin je ego het niet trekt, deze is namelijk via bestaande vaste denkbeelden gekoppeld aan gemeenschappen waarin je vanaf kleins af aan functioneert. Ik kan bevestigen dat 2 andere "komponisten" net zoals ik psychotische fases hebben doorleeft, en het leuke is dat ik met deze mensen op een bijzondere manier kan communiceren.

Wij zijn namelijk bewust van dit "witte gat", oftewel een luik naar een dimensie waar tijd en plaats niet existeert. Dat betekent dus, je kunt elkaar niet kwijtraken, en niemand gaat dood...
Als ik met deze lotgenoten skype, dan ervaar ik hun aanwezigheid alsof we de ruimte delen; letterlijk.


De symptomen waaronder we ook leiden is het feit dat als we iemand op straat tegenkomen, of op het werk, met een verloren ziel. Dat we dan ondragelijke pijn moeten doorstaan, wat wederom voor ons ego een niet makkelijk te verteren handeling betreft.


De afgelopen jaren heb ik gevochten, en gevochten, en gevochten. Altijd maar tegen dat gevoel dat iemand jouw innerlijke rust afpakt. Maar nu heb ik begrepen dat dit niet de meest efficiente wijze is met deze pijnscheuten die me soms nachten wakker houden en me absoluut niet laten concentreren om te gaan. Nee, als komponist moet ik komponeren.

Op die manier kan ik namelijk iets rechtzetten in die vierde dimensie, de pijn krijgt namelijk betekenis door het lied wat ik komponeer. En de persoon, wat ik nu al een aantal keer heb ervaren, is echt geholpen.

Best heftige verantwoordelijkheid zou je zeggen? JA! ik dacht het wel.

Maar gelukkig is de kogel door de kerk, en weet ik waarom ik lijd. Daarvoor ben ik Gustav Mahler en een aantal lotgenoten eeuwig dankbaar, dat ze mij hebben laten zien wie ik ben. Hoe ze dat hebben gedaan, nou gewoon in die 4e dimensie.....

Oja, ehhhhh. Ik denk dat ik het maar een keer moet uitleggen terwijl ik dirigeer of zing, want met woorden kan ik het alleen beschrijven. 

Check mijn (engelse) blog, waar ik de ervaringen deel die ik meekrijg vanuit die dimensie!
 http://conductingshaman.blogspot.de/

liefs

Simon

LIJDEN, in stijl....

                                                LIJDEN, in stijl.....


Het is bijna juni, dus de vruchten blijven komen...

vandaag wil ik stilstaan bij het volgende citaat van de Holocaust overlevende Viktor Frankl:

  

“Man is not destroyed by suffering,

he is destroyed by suffering without meaning.” 

 

Lees het nog een keer, want dit compacte citaat treft waarschijnlijk elke keus die we in ons leven maken.

Dat er overal donkere en nare dingen gebeuren, niet alleen in het midden oosten of oekraine op het moment, maar achter bijna elke huisdeur in Nederland. Mensen of de kinderen in hen hebben namelijk in hun leven de neiging als ze iets vervelends meemaken, zich vervolgens te verstoppen.

Zich te verbergen voor dit schokkende of enge fenomeen; hoeveel relaties tussen mannen en vrouwen zijn gebaseerd op dit verstoppende element? Je hebt een soort geborgenheid, maar in plaats van het lijden om te zetten in iets vol van betekenis, maak je er een lange termijn lijden van.

Daar zijn we in Europa en Amerika maar al te goed in, intrinsiek aan dit denken is namelijk wat je zou noemen de kolonialistische instelling. Als ik mijn wereldbeeld maar degelijk bij mijn kinderen door de strot duw, dan hoef ik in ieder geval niet geconfronteerd te worden met mijn lijden.

Hoeveel instituties, bedrijven of instellingen; de gehele werkende infrastructuur in Nederland, op dit soort afhankelijkheidsrelaties gebouwd? Ik noem hier afhankelijkheid, want als we ons lijden structureel maken, dan hebben we baat aan mensen die conformeren, die ons volgen; oftewel kinderen.

Dat ik persoonlijk tot deze inzichten heb mogen komen, dank ik aan mijn vaders' extreem gevoelige aard en een vechterslust die ik van mijn moeder en oma heb geërfd. Maar alsjeblieft, dit is een serieuze oproep. Als je lijdt, doe het dan in stijl, maak er iets van wat niet hoeft te blijven...

Dans, zing, spring, sport, huppel, schrijf, zeil of vlieg. Maar denk nog een keer voordat je zegt dat je van iemand houd, en jouw angsten bij de kinderen om je heen door de strot duwt. Daarvoor is de wereld te mooi!

Tabée

Simon

potje voetbal

Hallo iedereen vanuit Berlijn,

ik woon nu sinds een tijdje in mijn eentje, wat eigenlijk goed bevalt, na initiele ontwenningsverschijnselen vind ik langzaam mijn routines. En als ik van mijzelf nog een goede week mag rusten dan heb ik zelfs weer zin om echt aan het werk te gaan wat betreft mijn violen of muziektheorie.

Nu merk ik dat mijn hele systeem nog aan het bijkomen is van een massale overkill, teveel onopgeloste emoties die mensen meedragen en dankzij de architectuur van tegenwoordig is dat ook logisch. In een centrum van een stad wonen, is hoe dan ook heftig want in al die hokjes waar mensen hun levens afspeelt daar blijven een hoop dingen onopgelost.

Ik stel me voor dat in vroegere hechtere gemeenschappen, gedragsproblemen die zich op een negatieve manier uitten door de groep werd opgelost. Zoals dit nog steeds bij sommigen gebeurt.` Agressies, angsten, stoornissen, vluchtgedrag, extreme consumptie van wat dan ook; ooit werd je erop gewezen door de groep op een liefdevolle manier.

Toen ik deze avond met mijn buurjongetjes en buurmeisjes een potje voetbal speelde, zag ik in die kleine volwassenen een aantal van die psychologische klachten. En zo eindigde het spelletje in een fysieke uitwisseling tussen twee kids, waarvan de ene duidelijk kampte met agressie.

Echter wordt dit probleem niet aangekaart door geen enkele ouder, althans met wijsheid, zo kwam de ouder van het slachtofferkind bruut verhaal halen; hij zocht schuldigen. En voor we het wisten was hij weg, met zijn zoon en de voetbal.

Op deze manier, dankzij menig onkunde van ouders, is de agressie in dat jongetje in staat te blijven waar hij zit. Het vertrouwenspijl tussen de buren is te laag om namelijk bij elkaar te gaan zitten en grondig het probleem op te lossen, te vergeven.

Zo laten we het jongetje echter in de steek, want alleen tegen zijn boosheid is hij verloren.
De grotere vraag is echter hoe lang we kunnen doorgaan in een samenleving, waar het element samen bijna afwezig lijkt te zijn. En waar we kinderen al aan hun lot overlaten ten opzichte van hun eigen demonen?


eens kijken of ik met mijn buurmannen kan praten, ik heb zo een gevoel dat er iets te winnen valt. Zodat tijdens het WK er vrolijk op los gevoetbald kan worden!

liefs

Simon

Continuiteit

Lieve lezers,

Vanmiddag, na ongeveer een jaar lang in de storm te hebben gezeten, heb ik het oog weer in zicht.

Nadat ik in 2011 een winter heb doorgebracht in een klooster is mijn leven diepgaand veranderd. Dit betreft vooral mijn innerlijke vraag naar continuiteit en stabiliteit.

Na mijn kloosterervaring uitte zich deze wens in het creeren van een eigen meditatieclubje en bovenal dagelijkse beoefening van meditatie; wat al gauw opliep tot tenminste 6 uur per dag.

Nu, eind mei 2014, heb ik na een turbulent jaar, waarin ik bijna verdronk in het tumult van steden zoals Amsterdam en Berlijn, evenals de verstikkende emoties van familieleden waartegen ik me niet kon wapenen omdat dergelijke continuiteit ontbrak, weer een plek gevonden.

Ik woon in het huis van mijn grootouders, deze zijn overleden, maar de plek is fantastisch en ik heb de kans gekregen weer jn zoverre te aarden dat mijn gedachtes zich hebben kunnen ordenen.

Dat ik er uberhaupt nog ben om deze blog te schrijven, daar moet ik vooral een aantal klassieke musici, vioolbouwers en plekken als de philharmonie voor bedanken.

Namelijk als de continuiteit van een dagelijkse beoefenen van concentratie op een veilige plek ontbreekt dan neig ik tot manisch depressieve toestanden, waarin het vermoeiende niet meer te ontsnappen lijkt.

Het werkt zo dat als ik op mijzelf ben op een veilige plek, dan kan mijn identiteit opgaan in het grotere, de natuur, het water, de componisten en musici waar ik naar luister. Maar zodra ik de balans verstoor omdat aan bepaalde verplichtingen voldaan moet worden, of simpelweg in het geval van een woonplek die geen veiligheid bied, dan ben ik gevangen in mijn eenvoudige identiteit.

Deze eenvoudige identiteit kent geen rust, en kan zich niet laten helpen. Hij is bang om alleen te zijn, en kan zich niet goed concentreren. Het is alsof alle wijsheid die ik ervaar als het goed met me gaat, dat deze onbereikbaar is geworden.

Dit proces van ontkoppeling, wat me heel dicht aan een aantal afgronden bracht, heeft me veel daklozen en drugsverslaafden die ik hier in berlijn op straat tegenkom doen kunnen begrijpen, althans op mijn manier.

Vanuit een continu Berlijn wens ik jullie al het goede, en wees welkom wanneer het u naar de vrije stad brengt!

Liefs

Simon