Dag vrienden,
ik wilde weer even een schrijfvruchtje afwerpen. Er is de afgelopen tijd weer veel gebeurd en ik vind dit toch een fijn platform om even weer in het Nederlands te denken en te voelen wat er speelt in mijn universum.
Nou de laatste tijd ben ik dus bezig geweest met het begrip associatie in plaats van dissociatie.
Deze begrippen zijn voor de gros van de mensen vanzelfsprekend, als komt er de laatste jaren met de introductie van de cyberpersoonlijkheid wel meer druk op.
Dus je groeit ergens op, en als kleine baby begin je te associeren, te binden met de mensen en de gemeenschap om je heen. Je neemt de waardes automatisch over, de culturele afspraken, religie, filosofie je zuigt het allemaal in je op.
Tegelijkertijd heb je je kleine persoonlijkheidje en de ervaringen van je voorouders en hun levens in je opgeslagen. Het succes van dit hechtingsproces, de voorwaarden die je ouders en je gemeenschap kunnen bieden is bepalend voor je leven.
of je goed kunt leren, met emoties leert omgaan, zelfliefde kan ervaren via je ouders en andere vertrouwenspersonen. Kortom je bouwt aan een persoonlijkheid, die voor het eerst echt getest wordt in je pubertijd, namelijk als je voor het eerst jezelf echt als individu begint te ervaren en de ervaringen van voorouderlijke informatie wordt geactiveerd.
Waarom beschrijf ik dit proces? Omdat ik als puber, vanuit een voorouderlijk reservoir, mijn eerste dissociatie kreeg te verwerken. Ik heb met het fenomeen dissociatie, wat in het uiterste geval kan leiden tot een mislukt en verloren leven, van dichtbij meegemaakt.
Het is echter wel heel leerzaam geweest om, in retrospectief, onthechting te ervaren, en vooral hoe je omgeving daarop reageert. Want voor veel mensen is het, zoals Erving Goffman in zijn breaching experiments aantoont, heel bedreigend. Het leid vaak tot nog meer onthechting en afstoting.
Wij mensen willen eigenlijk constant hechten en elkaar begrijpen en dat berust weer op wederzijdse verwachtingen. Als je door bepaalde onthechte ervaringen (oorlog, verdrijving enz) littekens in je DNA hebt, dan is lastig aan die verwachtingen te voldoen. Des te belangrijker om als omgeving het verhaal te begrijpen van diegene die (vaak onbewust) dissocieert. Als gemeenschap is het namelijk erg tragisch om hierin te falen en de dissociatie te onderstrepen, door een afstoting.
Ik pleit voor mededogen en integratie, of het nou gaat om vluchtelingen of iemand die "er niet bij hoort" in wat voor situatie ook. Want ik heb dicht gestaan bij het verweesde en verloren leven van dakloze die zijn persoonlijkheid heeft verloren. En zoiets is eigenlijk voor de hele samenleving een nederlaag.
Ik leer nu weer langzaam, terwijl ik voor de zoveelste keer een persoonlijkheid opbouw, groepsdynamiek en verwachtingen van anderen te begrijpen. Iets wat ik door heftige helingsprocessen van dissociatie dus ben verleert. gelukkig kan ik vertellen dat het aan het lukken is. Dat wil zeggen ik ben niet meer alleen met mijn eigen verhaal bezig maar ik kan weer ruimte voor mijzelf maken voor de verhalen van anderen. Velen is dit echter niet gegund!
Dus dat is wel een succesje. Voor iemand die dicht bij the point of no return heeft gestaan wat betreft mijn geestelijke gezondheid. oftewel zonder persoonlijkheid en fundament rond te dolen opzoek naar nieuwe wegen om een duurzame persoonlijkheid te bouwen. Dank aan alle mensen die dit proces ondersteunen, jullie weten wie je zijn.
En ik hoop op den duur, nu ik weer steeds beter kan associeren, als een jaguar shamaan, de inzichten te kunnen belichamen die ik tijdens mijn reis door de psyche heb aangerijkt gekregen. Met hopelijk dus mooie resultaten, maar in de tussentijd blijf ik gewoon voorzichtig associeren, want dat is op het moment moeilijk genoeg!!
Liefs
Simon
