Het moment dat je een belangrijke leraar in je leven ontdekt die je kan aansluiten op je grote wens een te worden met het universum. Ik voel me als naast een reusachtig meer staand, en ik ben zo bang er in te duiken.
Het water is zo groots, ook waait er een koude wind overheen. Zo lang en door zoveel momenten heeft mijn gecreëerde ik, mijn zelf me door allerlei moeilijkheden en teleurstellingen geholpen. Als een slang sta ik voor het meer. En ik weet dat het binnenkort tijd is om te leren zwemmen, en mijn huid af te werpen die me dierbaar is en heeft beschermd.
Tegelijkertijd wil het kind in me alles in een keer afwerpen, en zonder voorbereiding in het diepe springen. Met als bagage zijn onvoorwaardelijke liefde voor diegene die het meer beheerd. Zoals Berlioz in zijn symphonie fantastique me te verliezen in verliefdheid en kleuren, om enkel de sympathie en de hereniging te verkrijgen waar je zo lang naar snakt. Zo lang is echter relatief, en ik moet intact, beleefd en volwassen mezelf kunnen blijven presenteren; in de houding blijven.
Dat deze geleidelijk mag komen, de integratie, en dat het gewoel wat opkomt terwijl voor het meer vol mogelijkheden staat langzaam een soort vertrouwen creëert. Dat ik de juiste manieren en geduld toon, voordat ik drink en zwem in en uit de oase.
Lieve vrienden, meer dan ooit heb ik jullie nodig. Zend me alsjeblieft jullie vrede en redelijkheid zodat ik deze kans kan verzilveren
Liefs Simon
