Dag lieve lezers van deze blog,
ik ging vanavond in Wenen voor het eerst weer naar de meditatie bijeenkomst, en het was erg gezellig en het deed wat met me. Er waren veel mooie en diepe verhalen van andere mensen, en in mijzelf werd iets duidelijk wat al heel lang in mijn systeem zit en pijn doet, en waarover ik heel boos ben.
De laatste tijd komen er veel verhalen van subtiel dan wel niet subtiel misbruik in het nieuws, meestal mannen die vrouwen iets hebben aangedaan. En ik las dat dan, reflecterend over hoe ik er zelf in stond. Vanavond is mij duidelijk geworden dat in mijn diepgaande en o zo gevoelige zoektocht naar het verwezenlijken van mijn diepste verlangen, namelijk orkesten te dirigeren, ik ook misbruikt ben.
Ik was zeker naief en blauw-ogig in mijn speurtocht naar het dirigentschap, ik kom niet uit een muzikale familie dus hoe kon ik weten wat de juiste weg was; indien er uberhaupt zo'n weg bestaat. Maar ik kom wel uit een gezin waar ik altijd in mijn waarde ben gelaten en ik verwacht dat ook van andere mensen, dat ze mij in mijn waarde laten.
Maarja, ik stuurde dus altijd wel berichten naar muzikanten, vooral dirigenten of ik ze kon ontmoeten om natuurlijk dichter bij de verwezenlijking van mijn droom te komen. Ik had geleerd bij vioolbouw, in het klooster waar ik verbleef of op mijn studie politicologie dat daadwerkelijk naar mensen toestappen die het vak beheersen een wijze zet is.
En soms reageerden mensen dan, en een keer was ik dus in het huis van een Dirigent waar ik enorm tegen op zag, die op mijn mail had geantwoord met een uitnodigend gebaar. Dus ik was helemaal in mijn nopjes om naar deze persoon te gaan en te leren, misschien zelfs op een langere termijn zodat ik mijn droom kon waarmaken.
Maar toen ik eenmaal binnen was en mijn verhaal vertelde, kwam ik er dus achter dat deze meneer vooral geinteresseerd was in mij als object voor zijn sexuele verlangens! Wat een schok voor mij! Deze meneer die ik zo hooggeplaatst had, die mij misschien wel dichterbij zou kunnen brengen naar mijn grootste verlangen, keek mij aan met verlangen. En hoe vies voelde ik mij, hoe onwaardig.
Want ik werd niet serieus genomen als aankomende musicus, NEE, ik werd gezien als een eventuele kortstondige bevrediging. Ik heb dit verhaal altijd voor mij gehouden omdat ik dacht dat het niet zo erg was, maar dat is het dus wel. Want als je je droom op tafel legt, dan ben je heel kwetsbaar.
Omdat ik nu in Wenen ben en aan mijn droom aan het bouwen ben, komen deze kwetsures er weer uit. Want ik ga niet opgeven, ik blijf vechten voor mijn droom! tot mijn laatste adem. Al hoop ik wel dat het steeds minder vechten wordt, en dat er meer goedgemeende deuren opengaan!
ok, fijne avond vanuit Wenen, waar ik belangrijke zaken aan het openmaken ben. Want de klassieke muziek is een gebied waar dit soort sexuele frustratie niet thuishoort. En ik hoop dat steeds meer mensen hun emoties en gedachtes op een waardigere manier kunnen kanaliseren. Zodat jonge musici niet geconfronteerd hoeven te worden met dit soort gedrag. Maar zo lang het gebeurd, moet het uitgesproken worden, tot dat het klaar is.
maandag 4 december 2017
maandag 13 november 2017
Culturen en hun implicaties
Goedenavond,
vanavond was er een interessant gesprek aan tafel. Namelijk een erg sociologisch thema, if i may say so, de implicaties van hoe culturen zich stratificeren en hoe dat op ons effect heeft.
Mijn tafelgenoot komt uit een zuid-amerikaans land waar men duidelijk stratificeert. Historisch gezien op huidskleur en afkomst, en tegenwoordig door de belasting op ontroerend goed en afval enzovoorts.
Vandaar dat men tegenwoordig distinctie uitoefent gebaseerd vooral op deze vorm van belasting. Een ander cultuur mechanisme is het feit dat defamilie zich opoffert zodat het nageslacht het beter heeft. Al met al interresante ingredienten die deze zuid amerikaanse samenleving vormen.
Toen ik deze gedachte op mijzelf reflecteerde tijdens het werken aan de krul van een altviool, kreeg ik er meer erg in waarom de afgelopen jaren dingen gebeurden als ze zijn gebeurd.
Hoe ik vier jaar geleden door het leven ging, zou je kunnen bestempelen als een levenstijl geadapteerd aan Nederland en wat mijn Nederlands voorouders als juist acht(t)en. Er vanuitgaande dan hun voorkeuren nog steeds bijdragen aan onze huidige levensstijlen.
Ik had een gezellig huisje, vriendinnetje, studietje, genoeg geld, leuke dingen, veel vrienden die ik vaak zag. Van buitenaf alles dik in orde. Goed op weg wat de studie betreft, niet teveel onzekerheden. Het zaakje goed afgedekt, met mooie perspectieven in de toekomst.
Maar, er knaagde iets, en dat was dus mijn Duitse culturele beschaving, die opgeknoopt in mijzelf niet zijn uitting vond! Dus toen deze knoop ontvouwde, ontvouwde een honger! ja een onlesbare dorst naar cultureel kapitaal. Ik wou opeens zingen, dirigeren, piano spelen, violen bouwen. Maar op een bijna bezeten niveau! Er was alleen nog maar werk en de juiste leraren vinden....
Dat was voor mijzelf en anderen, ik begreep deze bezetenheid in den beginnen ook niet, nogal een vreemde gewaarwording. Echter in retroperspectief, ook met de onderwerpkeuze van mijn scriptie; ik koos voor het thema hoe het Duitse lied haar natievorming beinvloedde, was er toch sprake van een soort integratie.
Mijn stelling is dat, omdat ik van twee verschillend ontworpen culturen kom, dat mijn intellect vooral hollandstalig geprikkeld is en mijn gevoel vooral Duits... Dat wil zeggen dat er nogal wat interculturele communicatie moet plaatsvinden zodat er daadwerkelijke harmonie bestaat. Ik heb als kind van twee culturen namelijk vaak last van innerlijke conflicten, dat een kant de andere verwijt lomp te zijn of niet gevoelig. Ik beoefen sociologie, om begrip te creeren in mijzelf :)
Dankzij mijn scriptie dook in de wortels van hoe het Duitse gemeenschappelijke gevoel is geconstrueerd. Dit werk werdt met name in de 18e eeuw gedaan door een handejevol dichters, theatermakers en schrijvers. Ik citeer Norbert Elias, die in zijn boek over het proces van de civilisatie beschreef hoe de Duitse burgerlijke klasse zich onderscheidde van de franstalige Adel door middel van een werkethiek gefocused op het bijdragen aan, let op, CULTUUR!, taal en wetenschap!!
Dit is dus precies wat mij is overkomen. Terwijl ik (mijn Nederlandstalige ik) de afgelopen vier winters zat af te zien in Duitsland, Belgie en Oostenrijk (om maar een paar plekken te noemen), om enkel natejagen wat de cultuurhongerige Duitse kant wil; hij was tenslotte lang onderdrukt, dus hij had wat in te halen, ervoer ik een sterk gevoel van ontheemding omdat mijn gezellige vrienden, gemoedelijk wonen en uitgaan eigenlijk compleet ontbraken.
Een van de belangrijkste mechanismes voor mij om mijn beider historien te integreren
is mijn werk. Namelijk door het vioolbouwen, een act van meditatie die noch solitair, noch compleet extravert is en dienend aan de samenleving. Het gaat dan namelijk even minder over mij, in de gedeelde gemeenschappelijke zin of in de uitting van culturele hoogstandjes.
Dankzij mijn werk en de mooie leraren die erbij horen, en nadat ik wat verzoeningswerk heb gedaan met familie en vrienden, kan ik inzien wat er is gebeurd, en daarmee kan ik mijn beider identiteiten met hun stambomen integreren. Voor het gemak deel ik even mijn identiteiten op in namen, maar dat zou suggeren dat ik 2/3 Duits ben omdat ik twee impliciet Duitse en een joods-christelijke naam heb. Echter heb ik het grootse deel van mijn leven in Nederland gewoont, tot nu toe. Ik kan dus pas aan het einde van mijn leven zeggen hoeverre dit daadwerkelijk invloed heeft gehad :)
De onverbiddelijke Artur (mijn derde naam) die dus letterlijk tot het gaatje gaat, om zijn leraren te vinden en zijn droom om dirigent te worden in leven houdt. De gemoedelijke Smon die het liefst omringd is door veel vrienden, gezelligheid, en het dorpachtige wat hij kende uit Nijmegen. En Fritz (de natuurliefhebber) die de natuur in zijn puurste vorm wil opzoeken omdat hij al snel verstikt wordt door de moderne snelle en kapitalistische wereld. Het is ook de Fritz in mij die naar verslaving en afleiding neigt, zodra hij het gevoel heeft geen toegang tot deze pure natuur te krijgen... De reden waarom ik van smartphone weer overgestapt ben naar Laptop. Omdat dit toch minder indringt in de persoonlijke sfeer.
Men zegt dat de technologie isoleert van mensen, omdat je zogenaamd niet meer naar buiten gaat en goede gesprekken kan voeren. Ecbter als je een paar talen kent en assertief bent, valt dat nog wel mee. Het grootste negatieve effect van de technologische dominantie in onze cultuur vind ik het controlerende effect. Namelijk het denkende en individuele deel van je identiteit wordt er constant door aangewakkerd, opinies, verhalen enzovoort.
Terwijl het natuurlijke wat men door communicatie met landschappen, dieren en soms (als er niet teveel technologie bij is) mensen in ervaring kan brengen, wat herrinert aan je oorsprong of de oorsprong van de planeet misschien wel net zo belangrijk is.
Ik stel zelf dat er een evenwicht bestaat tussen technologie, brein ik en landschap, gevoel/geschiedenis en wij wat elkaar in balans kan brengen. Technologie, welke altijd op de toekomst focused, heeft ons verlost van vele zaken waardoor we maar in een primitieve staat bleven steken. De uitwisseling van cultuur, landschappen en dieren staat daar tegenover, in het verleden; zeker in de tijd van nationalisme, leidde dit tot oorlog en genocide.
Een van de mooiste vormen, waar beiden elkaar in balans houden zijn te vinden in de klassieke muziek waarbij lokale melodien zijn verwerkt in simfonien die universeel zijn. Het simfonieorkest dat was state of the art technologie van toen. Maar vandaag der dag, met de smartphones en al, dreigt het evenwicht naar de andere kant te tippen. Waar we in de 18/19e eeuw te diep hebben gefocused op wat toch meer aan je eigen oorsprong laat denken en voelen, zijn we nu bezig met een wedstrijd de andere kant op.
Dit zou ook het getergde nationalisme in West-Europa kunnen verklaren, omdat deze boze nationalistische burger geen andere weg kent dan het simpele platvoerse nationalisme en fascisme uit de 19e eeuw om dit deel van zijn identiteit te uitten. Nog een reden waarom een stukje cultuureducatie zou dus een goede investering zijn. Voor beide kampen! Ook de internationalistische burger voor wie de geschiedenis van zijn volk een loden last is, en die liever genderloos en stateloos door het leven gaat.
Ik wil dit stukje beeindigen, want mijn lichaam vraagt om een avondwandeling voordat het licht uitgaat, met een vraag. Namelijk hoe kunnen we de technologische individualistische vooruitgang en stuwing verbinden met aan de natuur gerelateerde, culturele groepsidentiteiten zodat onze planeet en al haar bewoners, in al hun diversiteit gewaarborgd kunnen blijven.
Het is namelijk wel onze verantwoording als mens om deze balans te bewaken. Ik voel dit ook sterk als mijn verantwoording, en jullie hopellijk ook. Ik denk ook dat al mijn werk, alle activiteiten die ik onderneem hieraan onderhevig zijn. Ik wil afsluiten met een quote van een aanverwante denker, die onder andere de term volksgeist muntte, die als volgt antwoordde op de vraag wat een natie is:
„Ein großer, ungejäteter Garten voll Kraut und Unkraut. Wer wollte sich dieses Sammelplatzes von Torheiten und Fehlern so wie von Vortrefflichkeiten und Tugenden ohne Unterscheidung annehmen und...gegen andre Nationen den Speer brechen?... Offenbar ist die Anlage der Natur, daß wie Ein Mensch, so auch Ein Geschlecht, also auch Ein Volk von und mit dem anderen lerne...bis alle endlich die schwere Lektion gefaßt haben: kein Volk ist ein von Gott einzig auserwähltes Volk (denk aan TRUMP) der Erde; die Wahrheit müsse von allen gesucht, der Garten des gemeinen Besten von allen gebauet werden.“
Daarmee wil ik eindigen, als u dit nou extreem geinteresseerd heeft, dan nodig ik u van harte uit om een poging te wagen mijn scriptie te lezen. Bij aanvraag doe ik u hem graag toekomen, dan kan u ook ontdekken wie deze vandaag nog actuele quote heeft bedacht. Ook al heb ik u al een flinke tip gegeven!
Gute Nacht
vanavond was er een interessant gesprek aan tafel. Namelijk een erg sociologisch thema, if i may say so, de implicaties van hoe culturen zich stratificeren en hoe dat op ons effect heeft.
Mijn tafelgenoot komt uit een zuid-amerikaans land waar men duidelijk stratificeert. Historisch gezien op huidskleur en afkomst, en tegenwoordig door de belasting op ontroerend goed en afval enzovoorts.
Vandaar dat men tegenwoordig distinctie uitoefent gebaseerd vooral op deze vorm van belasting. Een ander cultuur mechanisme is het feit dat defamilie zich opoffert zodat het nageslacht het beter heeft. Al met al interresante ingredienten die deze zuid amerikaanse samenleving vormen.
Toen ik deze gedachte op mijzelf reflecteerde tijdens het werken aan de krul van een altviool, kreeg ik er meer erg in waarom de afgelopen jaren dingen gebeurden als ze zijn gebeurd.
Hoe ik vier jaar geleden door het leven ging, zou je kunnen bestempelen als een levenstijl geadapteerd aan Nederland en wat mijn Nederlands voorouders als juist acht(t)en. Er vanuitgaande dan hun voorkeuren nog steeds bijdragen aan onze huidige levensstijlen.
Ik had een gezellig huisje, vriendinnetje, studietje, genoeg geld, leuke dingen, veel vrienden die ik vaak zag. Van buitenaf alles dik in orde. Goed op weg wat de studie betreft, niet teveel onzekerheden. Het zaakje goed afgedekt, met mooie perspectieven in de toekomst.
Maar, er knaagde iets, en dat was dus mijn Duitse culturele beschaving, die opgeknoopt in mijzelf niet zijn uitting vond! Dus toen deze knoop ontvouwde, ontvouwde een honger! ja een onlesbare dorst naar cultureel kapitaal. Ik wou opeens zingen, dirigeren, piano spelen, violen bouwen. Maar op een bijna bezeten niveau! Er was alleen nog maar werk en de juiste leraren vinden....
Dat was voor mijzelf en anderen, ik begreep deze bezetenheid in den beginnen ook niet, nogal een vreemde gewaarwording. Echter in retroperspectief, ook met de onderwerpkeuze van mijn scriptie; ik koos voor het thema hoe het Duitse lied haar natievorming beinvloedde, was er toch sprake van een soort integratie.
Mijn stelling is dat, omdat ik van twee verschillend ontworpen culturen kom, dat mijn intellect vooral hollandstalig geprikkeld is en mijn gevoel vooral Duits... Dat wil zeggen dat er nogal wat interculturele communicatie moet plaatsvinden zodat er daadwerkelijke harmonie bestaat. Ik heb als kind van twee culturen namelijk vaak last van innerlijke conflicten, dat een kant de andere verwijt lomp te zijn of niet gevoelig. Ik beoefen sociologie, om begrip te creeren in mijzelf :)
Dankzij mijn scriptie dook in de wortels van hoe het Duitse gemeenschappelijke gevoel is geconstrueerd. Dit werk werdt met name in de 18e eeuw gedaan door een handejevol dichters, theatermakers en schrijvers. Ik citeer Norbert Elias, die in zijn boek over het proces van de civilisatie beschreef hoe de Duitse burgerlijke klasse zich onderscheidde van de franstalige Adel door middel van een werkethiek gefocused op het bijdragen aan, let op, CULTUUR!, taal en wetenschap!!
Dit is dus precies wat mij is overkomen. Terwijl ik (mijn Nederlandstalige ik) de afgelopen vier winters zat af te zien in Duitsland, Belgie en Oostenrijk (om maar een paar plekken te noemen), om enkel natejagen wat de cultuurhongerige Duitse kant wil; hij was tenslotte lang onderdrukt, dus hij had wat in te halen, ervoer ik een sterk gevoel van ontheemding omdat mijn gezellige vrienden, gemoedelijk wonen en uitgaan eigenlijk compleet ontbraken.
Een van de belangrijkste mechanismes voor mij om mijn beider historien te integreren
is mijn werk. Namelijk door het vioolbouwen, een act van meditatie die noch solitair, noch compleet extravert is en dienend aan de samenleving. Het gaat dan namelijk even minder over mij, in de gedeelde gemeenschappelijke zin of in de uitting van culturele hoogstandjes.
Dankzij mijn werk en de mooie leraren die erbij horen, en nadat ik wat verzoeningswerk heb gedaan met familie en vrienden, kan ik inzien wat er is gebeurd, en daarmee kan ik mijn beider identiteiten met hun stambomen integreren. Voor het gemak deel ik even mijn identiteiten op in namen, maar dat zou suggeren dat ik 2/3 Duits ben omdat ik twee impliciet Duitse en een joods-christelijke naam heb. Echter heb ik het grootse deel van mijn leven in Nederland gewoont, tot nu toe. Ik kan dus pas aan het einde van mijn leven zeggen hoeverre dit daadwerkelijk invloed heeft gehad :)
De onverbiddelijke Artur (mijn derde naam) die dus letterlijk tot het gaatje gaat, om zijn leraren te vinden en zijn droom om dirigent te worden in leven houdt. De gemoedelijke Smon die het liefst omringd is door veel vrienden, gezelligheid, en het dorpachtige wat hij kende uit Nijmegen. En Fritz (de natuurliefhebber) die de natuur in zijn puurste vorm wil opzoeken omdat hij al snel verstikt wordt door de moderne snelle en kapitalistische wereld. Het is ook de Fritz in mij die naar verslaving en afleiding neigt, zodra hij het gevoel heeft geen toegang tot deze pure natuur te krijgen... De reden waarom ik van smartphone weer overgestapt ben naar Laptop. Omdat dit toch minder indringt in de persoonlijke sfeer.
Men zegt dat de technologie isoleert van mensen, omdat je zogenaamd niet meer naar buiten gaat en goede gesprekken kan voeren. Ecbter als je een paar talen kent en assertief bent, valt dat nog wel mee. Het grootste negatieve effect van de technologische dominantie in onze cultuur vind ik het controlerende effect. Namelijk het denkende en individuele deel van je identiteit wordt er constant door aangewakkerd, opinies, verhalen enzovoort.
Terwijl het natuurlijke wat men door communicatie met landschappen, dieren en soms (als er niet teveel technologie bij is) mensen in ervaring kan brengen, wat herrinert aan je oorsprong of de oorsprong van de planeet misschien wel net zo belangrijk is.
Ik stel zelf dat er een evenwicht bestaat tussen technologie, brein ik en landschap, gevoel/geschiedenis en wij wat elkaar in balans kan brengen. Technologie, welke altijd op de toekomst focused, heeft ons verlost van vele zaken waardoor we maar in een primitieve staat bleven steken. De uitwisseling van cultuur, landschappen en dieren staat daar tegenover, in het verleden; zeker in de tijd van nationalisme, leidde dit tot oorlog en genocide.
Een van de mooiste vormen, waar beiden elkaar in balans houden zijn te vinden in de klassieke muziek waarbij lokale melodien zijn verwerkt in simfonien die universeel zijn. Het simfonieorkest dat was state of the art technologie van toen. Maar vandaag der dag, met de smartphones en al, dreigt het evenwicht naar de andere kant te tippen. Waar we in de 18/19e eeuw te diep hebben gefocused op wat toch meer aan je eigen oorsprong laat denken en voelen, zijn we nu bezig met een wedstrijd de andere kant op.
Dit zou ook het getergde nationalisme in West-Europa kunnen verklaren, omdat deze boze nationalistische burger geen andere weg kent dan het simpele platvoerse nationalisme en fascisme uit de 19e eeuw om dit deel van zijn identiteit te uitten. Nog een reden waarom een stukje cultuureducatie zou dus een goede investering zijn. Voor beide kampen! Ook de internationalistische burger voor wie de geschiedenis van zijn volk een loden last is, en die liever genderloos en stateloos door het leven gaat.
Ik wil dit stukje beeindigen, want mijn lichaam vraagt om een avondwandeling voordat het licht uitgaat, met een vraag. Namelijk hoe kunnen we de technologische individualistische vooruitgang en stuwing verbinden met aan de natuur gerelateerde, culturele groepsidentiteiten zodat onze planeet en al haar bewoners, in al hun diversiteit gewaarborgd kunnen blijven.
Het is namelijk wel onze verantwoording als mens om deze balans te bewaken. Ik voel dit ook sterk als mijn verantwoording, en jullie hopellijk ook. Ik denk ook dat al mijn werk, alle activiteiten die ik onderneem hieraan onderhevig zijn. Ik wil afsluiten met een quote van een aanverwante denker, die onder andere de term volksgeist muntte, die als volgt antwoordde op de vraag wat een natie is:
„Ein großer, ungejäteter Garten voll Kraut und Unkraut. Wer wollte sich dieses Sammelplatzes von Torheiten und Fehlern so wie von Vortrefflichkeiten und Tugenden ohne Unterscheidung annehmen und...gegen andre Nationen den Speer brechen?... Offenbar ist die Anlage der Natur, daß wie Ein Mensch, so auch Ein Geschlecht, also auch Ein Volk von und mit dem anderen lerne...bis alle endlich die schwere Lektion gefaßt haben: kein Volk ist ein von Gott einzig auserwähltes Volk (denk aan TRUMP) der Erde; die Wahrheit müsse von allen gesucht, der Garten des gemeinen Besten von allen gebauet werden.“
Daarmee wil ik eindigen, als u dit nou extreem geinteresseerd heeft, dan nodig ik u van harte uit om een poging te wagen mijn scriptie te lezen. Bij aanvraag doe ik u hem graag toekomen, dan kan u ook ontdekken wie deze vandaag nog actuele quote heeft bedacht. Ook al heb ik u al een flinke tip gegeven!
Gute Nacht
donderdag 12 oktober 2017
Kintsukoroi
Geachte lezer,
"Ik verkeer op het moment als gevolg van het beëindigen van een intieme relatie in een paradoxale toestand waarin ik absoluut geen trek heb in sociaal contact, maar tegelijkertijd de warmte van begrip en fijne mensen mis. Dus is het tijd om een stukje te schrijven.
Ik wil het hebben over een aantal thema's die me bezighouden. Allereerst blijft ik geboeid door het thema dat bij het vergaren van humaniteit en diepgang een soort kwetsbaarheid ontstaat in jezelf. Als je als mens momenten hebt gekend waarbij dicht bij geluk of verbondenheid hebt gestaan, dan zijn de momenten waarbij deze wegvalt des te pijnlijk en gevoeld desastreus.
Datzelfde geld voor aandacht. Als je als mens momenten hebt gekend waarbij je echt aandachtig hebt geleefd, in harmonie je lichaam en geest hebt verkend. Is het deste vervelender te ervaren dat dit op een gegeven moment ontbreekt. En dat je geen rust hebt of niet meer natuurlijk harmonisch door het leven gaat.
Wat ik geleerd heb uit het verleden waarin ik overmand werd door dit soort emotionele toestanden, is dat eerlijkheid zowel als het niet nemen van belangrijke beslissingen een soort leidraad is. Want de troebelheid kan op sommige momenten op de dag bijna als teveel of te heftig worden ervaren."
Dit schreef ik een aantal weken geleden. Nadat een relatie met een oostenrijkse dame in ieder geval voor het moment opgehouden is. Nu ben ik alweer erg tevreden op mijzelf en zoek ik juist een beetje de rust op om mijn meditatie goed te doen.
De afgelopen week was een goede vriendin van de meest liefdevolle (franse) relatie die ik heb mogen ervaren op bezoek. En ik voelde hoe ik meteen gevuld werd door een soort ambitie, kracht en mannelijke trots. Het was stom afgelopen een aantal jaar geleden dus had ik een tijdje geen contact met haar noch met haar kring van vrienden en familie. Maar de antipathie lijkt dus nu verjaard en dus krijg ik weer beetje contact met een belangrijk deel van mijn identiteit; de franse trotse simon die erg tevreden is met zichzelf en flink wat werk kan verzetten en geen uitdaging schuwt.
Deze kant van mijzelf is ontstaan liftend door frankrijk, na mijn eerste jaar studie en ultieme dingen ontdekkend. Zoals de pyreneen, mijn ex dus en haar parijse leven, en andere avontuurlijke fransen die me meenamen naar de catacombes van parijs, ile molene in bretagne, ile d'aix en andere juweeltjes zoals in Corsica. En uiteraard het klooster.
Vanuit deze periode heb ik de durf of moed ook bij elkaar geraapt om 100% te gaan voor het kunstenaar worden. Vioolbouwer, zanger, honbyviolist, dirigent, muziektherapeutc schrijver, dichter enzovoort.
Over 10 dagen ga ik weer naar het klooster en eventueel daarna wat parijse vrienden en mijn voormalige geliefde opzoeken. Ik ben benieuwd in hoeverre die franse identiteit die ik toen had opgebouwd toch weer in beetje in mij geintegreerd mag worden zodat ik met franse werklust gezegend mijn volgende uitdagingen tegemoet kan gaan.
Ook ben ik bezig dezer dagen mijn boek over het uitelkaarvallen van dit deel van mijn identiteit alsnog te publiceren. Het is in het engels geschreven, dus het zal niet makkelijk zijn in Nederland een uitgever te vinden. Maar ik vind dat ik het verplicht ben aan mijn eigen vlijt, en aan anderen die soortgelijke crisi doormaken. Ook het boek van Joseph Campbell, "a hero with a thousand faces" heeft me weet aangespoord, want volgens zijn analyse heb ik een standaard monomythe meegemaakt. Namelijk verwijdering, initiatie en terugkomst zijn de 3 elementen waar de held van een mythe mee wordt geconfronteerd. Dus allereerst wordt een held door een ongeval (denk aan hercules) verbannen, dan moet hij/zij op avontuur (denk aan aeneas in de onderwereld) en wordt met een extra talent of visie verrijkt waardoor hij/zij bij zijn terugkomst alsnog zijn medemensen kan helpen (denk bijvoorbeeld aan wim hof).
Nu pretendeer ik dus een dirigeertalent aan mijn avonturen en achermutselingen over te hebben gehouden :) Dat is dus niet eenvoudig aan de man te brengen. Maar ik wordt door een top pedagoge in Wenen begeleid (en de door haar opgebouwde gemeenschap van musici), want ik moet dus muzikaal nog rijpen. Als ik de muziektaal echt een beetje onder de knie heb dan zullen er steeds meer deuren opengaan waardoor het talent wat me is toevertrouwd toch zijn zegje kan doen.
Daar kijk ik naar uit. Terwijl ik de scherven van de afgelopen jaren opruim en weer aan elkaar las en smeed. Maar op een nieuwe manier die die oude overtrefd. Zoals men van japans keramiek zegt, dat als het gevallen is of gescheurd en vervolgens weer opgeknapt extra waardevol is geworden.
Kintsukoroi
"Ik verkeer op het moment als gevolg van het beëindigen van een intieme relatie in een paradoxale toestand waarin ik absoluut geen trek heb in sociaal contact, maar tegelijkertijd de warmte van begrip en fijne mensen mis. Dus is het tijd om een stukje te schrijven.
Ik wil het hebben over een aantal thema's die me bezighouden. Allereerst blijft ik geboeid door het thema dat bij het vergaren van humaniteit en diepgang een soort kwetsbaarheid ontstaat in jezelf. Als je als mens momenten hebt gekend waarbij dicht bij geluk of verbondenheid hebt gestaan, dan zijn de momenten waarbij deze wegvalt des te pijnlijk en gevoeld desastreus.
Datzelfde geld voor aandacht. Als je als mens momenten hebt gekend waarbij je echt aandachtig hebt geleefd, in harmonie je lichaam en geest hebt verkend. Is het deste vervelender te ervaren dat dit op een gegeven moment ontbreekt. En dat je geen rust hebt of niet meer natuurlijk harmonisch door het leven gaat.
Wat ik geleerd heb uit het verleden waarin ik overmand werd door dit soort emotionele toestanden, is dat eerlijkheid zowel als het niet nemen van belangrijke beslissingen een soort leidraad is. Want de troebelheid kan op sommige momenten op de dag bijna als teveel of te heftig worden ervaren."
Dit schreef ik een aantal weken geleden. Nadat een relatie met een oostenrijkse dame in ieder geval voor het moment opgehouden is. Nu ben ik alweer erg tevreden op mijzelf en zoek ik juist een beetje de rust op om mijn meditatie goed te doen.
De afgelopen week was een goede vriendin van de meest liefdevolle (franse) relatie die ik heb mogen ervaren op bezoek. En ik voelde hoe ik meteen gevuld werd door een soort ambitie, kracht en mannelijke trots. Het was stom afgelopen een aantal jaar geleden dus had ik een tijdje geen contact met haar noch met haar kring van vrienden en familie. Maar de antipathie lijkt dus nu verjaard en dus krijg ik weer beetje contact met een belangrijk deel van mijn identiteit; de franse trotse simon die erg tevreden is met zichzelf en flink wat werk kan verzetten en geen uitdaging schuwt.
Deze kant van mijzelf is ontstaan liftend door frankrijk, na mijn eerste jaar studie en ultieme dingen ontdekkend. Zoals de pyreneen, mijn ex dus en haar parijse leven, en andere avontuurlijke fransen die me meenamen naar de catacombes van parijs, ile molene in bretagne, ile d'aix en andere juweeltjes zoals in Corsica. En uiteraard het klooster.
Vanuit deze periode heb ik de durf of moed ook bij elkaar geraapt om 100% te gaan voor het kunstenaar worden. Vioolbouwer, zanger, honbyviolist, dirigent, muziektherapeutc schrijver, dichter enzovoort.
Over 10 dagen ga ik weer naar het klooster en eventueel daarna wat parijse vrienden en mijn voormalige geliefde opzoeken. Ik ben benieuwd in hoeverre die franse identiteit die ik toen had opgebouwd toch weer in beetje in mij geintegreerd mag worden zodat ik met franse werklust gezegend mijn volgende uitdagingen tegemoet kan gaan.
Ook ben ik bezig dezer dagen mijn boek over het uitelkaarvallen van dit deel van mijn identiteit alsnog te publiceren. Het is in het engels geschreven, dus het zal niet makkelijk zijn in Nederland een uitgever te vinden. Maar ik vind dat ik het verplicht ben aan mijn eigen vlijt, en aan anderen die soortgelijke crisi doormaken. Ook het boek van Joseph Campbell, "a hero with a thousand faces" heeft me weet aangespoord, want volgens zijn analyse heb ik een standaard monomythe meegemaakt. Namelijk verwijdering, initiatie en terugkomst zijn de 3 elementen waar de held van een mythe mee wordt geconfronteerd. Dus allereerst wordt een held door een ongeval (denk aan hercules) verbannen, dan moet hij/zij op avontuur (denk aan aeneas in de onderwereld) en wordt met een extra talent of visie verrijkt waardoor hij/zij bij zijn terugkomst alsnog zijn medemensen kan helpen (denk bijvoorbeeld aan wim hof).
Nu pretendeer ik dus een dirigeertalent aan mijn avonturen en achermutselingen over te hebben gehouden :) Dat is dus niet eenvoudig aan de man te brengen. Maar ik wordt door een top pedagoge in Wenen begeleid (en de door haar opgebouwde gemeenschap van musici), want ik moet dus muzikaal nog rijpen. Als ik de muziektaal echt een beetje onder de knie heb dan zullen er steeds meer deuren opengaan waardoor het talent wat me is toevertrouwd toch zijn zegje kan doen.
Daar kijk ik naar uit. Terwijl ik de scherven van de afgelopen jaren opruim en weer aan elkaar las en smeed. Maar op een nieuwe manier die die oude overtrefd. Zoals men van japans keramiek zegt, dat als het gevallen is of gescheurd en vervolgens weer opgeknapt extra waardevol is geworden.
Kintsukoroi
zaterdag 1 april 2017
Voetballen in het stadtpark
ik ben nu een tijdje in Wenen, en nadat de eerste 2 maanden nog niet zo comfortabel waren; met veel heen en weer en dingen opbouwen, schrijf ik dit bericht vanuit mijn mooie nieuwe huisje voor de komende 3 maanden aan het stadtpark in het 3e bezirk.
Het appartement is van een virtuoos pianist, en onder voorwaarde dat hij mag komen oefenen mag ik hier wonen.
Het is hier een stuk gezelliger dan in het tweede bezirk waar ik eerst zat en ik woon nu vlak naast de lerares waarvoor ik naar wenen ben gekomen. Het past allemaal goed nu ook omdat ik een atelierhoekje heb weten te scoren iets over de donaurivier, waar ik aan 2 nieuwe violen ben begonnen.
Ik ben er wel achter gekomen dat mijn doelen erg veel toewijding van me verlangen, en geduld. Het opwaarderen van een stuk hout tot een viool is zo makkelijk nog niet.
Afijn, de zaken oftewel mijn kaartenhuis staat redelijk hier en dus kwam vandaag zin op in mij om te gaan voetballen. Ik had hem al langer, maar nu pas, nadat de kaarten op hun plek waren kon ik het mij veroorloven even mijn streven los te laten en eens lekker onder te duiken in spel en actie!
Ik was met een aantal jochies aan het spelen, toen een groep adolescenten, de ene afghanen en de andere italianen/oostenrijkers het veld overnamen. Zij hadden blijkbaar vantevoren afgesproken en wij moesten plaats maken. Ik was een beetje gefrusteerd, maarja tegen 8 grote gasten kon ik niet zoveel dus ging ik maar kijken.
Naast mij zat Hussein, een jochie van rond de 10 die oorspronkelijk uit syrie kwam. Hij en zijn broertje hadden daarvoor met mij gevoetbald en het stugge kleine ventje raakte mij. Omdat je duidelijk kon zien dat hij op broze leeftijd veel had meegemaakt.
Je zou meedelijden kunnen voelen voor deze jongen, maar dat was niet op zijn plek want met trots en verbetenheid stond hij zijn mannetje. Daarentegen, terwijl wij op het bankje zaten te wachten tot we weer mochten meedoen speelde er achter ons op het bankje een echt geval van medelijden.
Twee sjiek geklede dames, met dure buggies en hun kantoormannen die ook hun zondagskleding aanhadden betraden het toneel. Deze oostenrijkers en voornamelijk hun ongelukkige kinderen gaven me een gevoel van diep medelijden. De huilende, ontevreden kinderen in hun praalwitte tenues, die koest werden gehouden met het verwijt dat ze toch gelukkig moesten zijn, gezien hun zogenaamde materieel bevoorrechte positie. De lusteloze, onzekere mannen wisten zich ook geen raad en stelden voor maar weer te gaan.
Dit zat allemaal tegelijk op het bankje, deze verschillende levensfilosofien leefden langs elkaar heen. Maar waar ik hoop en liefde zag in de ogen van de kleine stugge hussein, voelde ik de paniek van de ongeliefde rijke kinderen. Niet wetend waarom ze zich zo aanstelden en waarom ze in de luxe koude hel waren geboren.
Mijn conclusie; die hou ik voor me, het is aan eenieder om de moraal van dit verhaal zich eigen te maken. Echter wat buiten kijf staat is dat onze angstige seculaire gierigheid de reden is dat hussein hier bij ons is. En dat veel rijke, doch spiritueel arme, westerlingen die ook niet bewust voor hun lot binnen dat van hun cultuur hebben gekozen, er goed aan zouden doen hun harten en geesten te openen voor de syrische vluchtelingen die hun nog heel wat kunnen leren over hoe te leven.
Het appartement is van een virtuoos pianist, en onder voorwaarde dat hij mag komen oefenen mag ik hier wonen.
Het is hier een stuk gezelliger dan in het tweede bezirk waar ik eerst zat en ik woon nu vlak naast de lerares waarvoor ik naar wenen ben gekomen. Het past allemaal goed nu ook omdat ik een atelierhoekje heb weten te scoren iets over de donaurivier, waar ik aan 2 nieuwe violen ben begonnen.
Ik ben er wel achter gekomen dat mijn doelen erg veel toewijding van me verlangen, en geduld. Het opwaarderen van een stuk hout tot een viool is zo makkelijk nog niet.
Afijn, de zaken oftewel mijn kaartenhuis staat redelijk hier en dus kwam vandaag zin op in mij om te gaan voetballen. Ik had hem al langer, maar nu pas, nadat de kaarten op hun plek waren kon ik het mij veroorloven even mijn streven los te laten en eens lekker onder te duiken in spel en actie!
Ik was met een aantal jochies aan het spelen, toen een groep adolescenten, de ene afghanen en de andere italianen/oostenrijkers het veld overnamen. Zij hadden blijkbaar vantevoren afgesproken en wij moesten plaats maken. Ik was een beetje gefrusteerd, maarja tegen 8 grote gasten kon ik niet zoveel dus ging ik maar kijken.
Naast mij zat Hussein, een jochie van rond de 10 die oorspronkelijk uit syrie kwam. Hij en zijn broertje hadden daarvoor met mij gevoetbald en het stugge kleine ventje raakte mij. Omdat je duidelijk kon zien dat hij op broze leeftijd veel had meegemaakt.
Je zou meedelijden kunnen voelen voor deze jongen, maar dat was niet op zijn plek want met trots en verbetenheid stond hij zijn mannetje. Daarentegen, terwijl wij op het bankje zaten te wachten tot we weer mochten meedoen speelde er achter ons op het bankje een echt geval van medelijden.
Twee sjiek geklede dames, met dure buggies en hun kantoormannen die ook hun zondagskleding aanhadden betraden het toneel. Deze oostenrijkers en voornamelijk hun ongelukkige kinderen gaven me een gevoel van diep medelijden. De huilende, ontevreden kinderen in hun praalwitte tenues, die koest werden gehouden met het verwijt dat ze toch gelukkig moesten zijn, gezien hun zogenaamde materieel bevoorrechte positie. De lusteloze, onzekere mannen wisten zich ook geen raad en stelden voor maar weer te gaan.
Dit zat allemaal tegelijk op het bankje, deze verschillende levensfilosofien leefden langs elkaar heen. Maar waar ik hoop en liefde zag in de ogen van de kleine stugge hussein, voelde ik de paniek van de ongeliefde rijke kinderen. Niet wetend waarom ze zich zo aanstelden en waarom ze in de luxe koude hel waren geboren.
Mijn conclusie; die hou ik voor me, het is aan eenieder om de moraal van dit verhaal zich eigen te maken. Echter wat buiten kijf staat is dat onze angstige seculaire gierigheid de reden is dat hussein hier bij ons is. En dat veel rijke, doch spiritueel arme, westerlingen die ook niet bewust voor hun lot binnen dat van hun cultuur hebben gekozen, er goed aan zouden doen hun harten en geesten te openen voor de syrische vluchtelingen die hun nog heel wat kunnen leren over hoe te leven.
maandag 9 januari 2017
nieuw territorium
Nieuw territorium!
Mijn Zen meester zei ooit: "U bent u moeder en u vader, en al die voorvaderen daarna. U bent tevens u kinderen en u kleinkinderen en al u nazaten." Dan kun je je dus voorstellen aan hoeveel invloeden je onderhevig bent. Het is toch machtig te bedenken dat 7,5 miljard mensen dit proces evenwijdig maar toch anders ondergaan.
De constante onderhandeling tussen verschillende "consultants" in je wezen die allerlei verschillende projecten voorbereiden en afhandelen. En dan elkaar moeten overtuigen of soms gewoon de overhand nemen.
Ik merk sinds ik dus een nieuwe woning heb betrokken dat een deel wat ik associeer met mijn vader een stuk actiever is geworden. Waardoor het voor mij op eens makkelijker is geworden voor mijn ongezouten mening uit te komen.
En zo zitten er in allerlei plekken, personen en daden mogelijkheden om jezelf te balanceren en te genieten van het leven. Ik ben blij dat ik weer een stukje territoriale rust heb gevonden.
Mijn Zen meester zei ooit: "U bent u moeder en u vader, en al die voorvaderen daarna. U bent tevens u kinderen en u kleinkinderen en al u nazaten." Dan kun je je dus voorstellen aan hoeveel invloeden je onderhevig bent. Het is toch machtig te bedenken dat 7,5 miljard mensen dit proces evenwijdig maar toch anders ondergaan.
De constante onderhandeling tussen verschillende "consultants" in je wezen die allerlei verschillende projecten voorbereiden en afhandelen. En dan elkaar moeten overtuigen of soms gewoon de overhand nemen.
Ik merk sinds ik dus een nieuwe woning heb betrokken dat een deel wat ik associeer met mijn vader een stuk actiever is geworden. Waardoor het voor mij op eens makkelijker is geworden voor mijn ongezouten mening uit te komen.
En zo zitten er in allerlei plekken, personen en daden mogelijkheden om jezelf te balanceren en te genieten van het leven. Ik ben blij dat ik weer een stukje territoriale rust heb gevonden.
woensdag 4 januari 2017
Luisteren naar mijn hart
Wat doet het goed weer eens een openhartige blog te schrijven. Al een tijdje was ik met allerlei dingen bezig, die weer andere dingen voorbereidden en mogelijk maakten. Maar nu dan vandaag was er zoveel aandacht in lichaam en geest dat ik de tijd en ruimte voelde om eens even rustig mijn ademhaling te volgen en naar mijn hart te luisteren. Mijn hart wat ooit zo bloeide, en wat heel vrijgevig was.
De laatste jaren, door allerlei redenen, voelde mijn hart eerder gekneld en gegeseld. En stiekem verlangde ik naar die tijden dat mijn hart openstond en zoveel liefde kon uitwisselen met anderen om me heen. Echter besef ik, terwijl ik vandaag naar mijn hart luisterde. Dat ik vroeger vanuit mijn kracht en projectie heel wat mensen voor me kon winnen, en dat mijn hart zich populair en geliefd voelde. Maar dat ik nu, een stuk fragieler en verder, eigenlijk een hele belangrijke les aan het leren ben.
Want als je de wind in de rug hebt, en het schijnbare juiste pad kiest, dan word je makkelijk op handen gedragen. Echter de integriteit die je verdient door echt je eigen pad te kiezen, levert je vrienden op die jou veel onvoorwaardelijker accepteren.
Zo was mijn onstuimige krachtige hart vroeger instaat menig opinie en sfeer te beheersen, en ik weet dat als het weer helemaal geheeld is, weer veel kracht uit gaat stralen. Maar deze keer kan ik er veel behoedzamer mee omgaan, want ik ben nu (de afgelopen jaren) aan het leren hoe het is om voorzichtig met je fragiele en gekwetste hart om te gaan.
Tot nu toe was er een stem die de hele tijd wenste wanneer dit pijnlijke doch eerlijke proces eindelijk zou overgaan en ik weer de oude zou zijn. Echter wil ik dit bijstellen, laat me zo lang kwetsbaar en gekwetst zijn tot ik eruit geleerd heb wie ik echt ben. Zodat ik niet met met een overdadig hart de dingen en mensen naar mijn hand zet en uiteindelijk bedrogen uitkom...
Abonneren op:
Posts (Atom)