Op mijn verre reizen in Japan gebeurde er op een dag iets bijzonders, ik woonde in een kleurrijke gemeenschap van Japanners. Het was me uiteindelijk gelukt om daar te belanden, nadat ik eerst in allerlei huizen had gewoont met andere gaijin's (buitenlanders). En nu mocht ik dan uiteindelijk de vruchten plukken van de japanse gemeenschap en haar in's en out's.
Er werd op een zaterdag een marktje georganiseerd, in de tuin, en uit alle hoeken en gaten kwamen er mensen tevoorschijn. Mensen die iets hadden gemaakt, eten verkochten, kraampjes met dingen. En ik, ik had besloten ook iets te doen, omdat ik toch ook iets wilde bijdragen aan het goede doel. De opbrengst ging nameljk naar het goede doel.
Ik had me verkleed als een Arabische verschijning, en ik zei te kunnen handlezen. Samen met mijn maatje Umi, die perfect het engels zowel als het japans beheerste, las ik dus de handen van de mensen die tegenover me kwamen zitten. Oe, wat kreeg ik het op een gegeven moment zwaar, zo in de kleermakerszit en in de volle zon met mijn tulband. Vergeet niet, Japan is een tropisch eiland!
In ieder geval, was het een klein succes, en nadien kwamen zelfs huisgenoten om me te vragen hun hand te lezen. En dat deed ik doen zo goed ik kon. Eigenlijk gebeurde er intuitief altijd wel iets bijzonders! Maar het mooiste was, wat ik terugkreeg aan bijzondere informatie en schatten.
Zo ook een andere kijk op wat wij mentale ziekte of psychose noemen. Een nogal dogmatisch determinerende term, waardoor je misschien iemand die het moet ondergaan extra in de verdringing brengt door het gewicht van het stigma van zoiets. Het japanse huisgenootje, een schat van een mens, vertelde me dat in japan men het mentale heel anders zag.
Ze nam het voorbeeld van een kralen armband, waarin elke kraal een beschermeling vertegenwoordigd die in jou en door jou communiceerd. Je zou kunnen zeggen een soort ronde tafel met allerlei ridders, en deze ridders kunnen gelieerd zijn aan bloed voorouders of spirituele voorouders. In ieder geval, soms kan het zijn dat een van deze ridders of voorouders een belangrijke boodschap te vertellen heeft. Een sterk of traumatisch verhaal, en dat kan zelfs leiden tot een tijdelijke schorsing van de vergadering aan de ronde tafel.
Oftewel, wat wij een psychose noemen. Dan is het dus heel belangrijk of zelfs urgent dat je bezig gaat, als wezen en observator van hetgeen, met het verhaal of de boodschap van de beschermeling die even alle andere beschermelingen overschreeuwt. Het is dus dan even tijd om je eigen leventje, zoals je dat zelf met je ego hebt opgebouwd, los te laten. Anders kun je het verhaal misschien niet goed uitzoeken, en dan kijk je dus eigenlijk in de bek van het gegeven paard. Ook zou je de ruimte van anderen die je goed kennen moeten kunnen krijgen om dit proces te doorgaan! Liefde is ruimte, zou mijn zenleraar Thich Nhat Hanh zeggen.
Het zijn tenslotte beschermelingen, die je iets willen meegeven, en je lijdt dan ook niet zonder reden; Zou Gustav Mahler zeggen. Hetgeen wat zijn leventje wil opbouwen alsof er niets aan de hand is lijdt, maar datgeen heeft misschien geen geduld voor de belangrijke boodschap van een van je beschermelingen, die onherroepelijk van je houden tenslotte.
Dat is tenslotte nog hun enige taak, jou te beschermen. Zelf hebben ze al geleefd, als voorouders in een andere tijd met andere problemen. Ik heb vaak ook willen vechten met de boodschappen, die ik overigens nog steeds krijg, waardoor ik kort in psychotische episodes kan vervallen. En vanuit onze westerse maatschappij die zo geobsedeerd is met stabiliteit zijn er mensen, waaronder familie, die bang reageren. Omdat ze je zien schemeren.
Ik wil tegen iedereen zeggen, het is goed. Afentoe staat er een ridder op aan mijn ronde tafel, en schreeuwt luid om aandacht. Dan kan ik even niet gezellig doen, of me lekker voelen. En het heeft dan ook geen zin me daarheen te willen brengen, dat zorgt alleen maar voor frictie. Want mijn beschermelingen weten precies wat ze met me willen doen. Ook al lijkt het soms niet zo, ik pas gewoon niet, en ik geloof dat niemand daar in past! in de obsessie met stabiliteit.
Die kan namelijk leiden tot fascisme, weet iedereen die Stefan Zweig heeft gelezen, en hoe hij de Oostenrijkse maatschappij beschrijft voor de opkomst van het antisemitisme van Karl Lueger, de inspiratiebron van Adolf Hitler. Dus ik zeg, de angst voor instablilteit mag er zijn, laat hem ademen. En laat hem niet jou, en anderen dierbaren om jou heen, gijzelen tot een punt van asociale en onmenselijke hoogte. En op deze manier kunnen we dan aan de beschermelingen in ons laten zien, dat we van het verleden kunnen leren.
