zondag 11 februari 2024

Puzzel van het leven

Het leven stroomt als een langzame rivier en wij mogen de puzzelstukjes leggen.


Ik beleef allerlei verschillende plannen en persoonlijkheden in mij vragen in hun behoeftes te voorzien.


De een wil zekerheid, de ander wil avontuur en de derde wil geborgenheid en liefde. Hoe al deze wensen in jezelf te verenigen ?


Door verschillende impulsen ontstaan Ideen en plannen en dat zijn dan de puzzelstukjes die zich laten zien voor de komende tijd.


In uitwisseling met vrienden, familie en collega’s ontwikkel je de verschillende thema’s en is de vraag waar ze in je biographie landen.


De vraag is hoe de puzzel te leggen, waar de thema’s te plaatsen. In de expositie van je leven, als een componist gedacht ontdek je de verschillende thema’s.


Dat kan een eenvoudige klassieke Symphonie van haydn zijn of een sonate van Mozart met 2 thema’s. Een Hoofdthema en een Nebenthema, dit komt uit de tijd van de Romeinen en de retoriek. Eerste gedacht en tweede gedachte.


Belangrijk is dat deze twee thema’s in een bepaalde spanning ten opzichte van elkaar zijn, in verschillende toonsoorten. Normaal gezien staat het neventhema in de dominante toonsoort ten opzichte van de het hoofdthema.


Maar je leven kan ook lijken op een laatromantische Symphonie van Mahler, met wel 10 verschillende thema’s. Die niet strikt uitgewerkt worden, maar waarmee vanaf het begin gevarieerd wordt.


Zodat de rivier blijft stromen in je leven, is het de kunst de thema’s op de juiste plek te zetten.


Want als de expositie eenmaal voorbij is komt de doorvoering. Oftewel het thematisch materiaal wordt uit elkaar gehaald, gehusseld en opnieuw weer in elkaar gezet.  Daar kun je ook weer in vergelijking met het leven maken, je gaat werken, krijgt kinderen, moet geld verdienen.


Oftewel er komen allerlei krachten in je leven die de oorspronkelijke thema’s die je in je expositie hebt ontwikkeld gaan husselen.


Ikzelf sta nu ongeveer daar aan het einde van mijn expositie, ik kan nog heel precies een paar thema’s ontwikkelen maar de krachten van de doorvoering beginnen al aan mijn levenscompositie te trekken.


Wat dat betreft heb ik die doorvoering nog vrij lang voor mij uitgeschoven, de meeste van mijn vrienden zitten er al lang en breed in.


De reprise, na de doorvoering, waarbij de belangrijke thema’s nog een keer terugkomen, kun je misschien vergelijken met de mens als hij of zij over de piek van zijn biographie heen is en terugkijkt.


De thema’s zijn nu ook niet meer in een spanning maar zijn in dezelfde toonsoort.


Dat is als de kinderen het huis uit gaan, of het pensioen er aan komt en de mens terugkijkt op zijn levensplannen. Zijn ze uitgekomen, heeft hij of zij zijn thema’s mooi kunnen ontwikkelen ?


Dit schrijvend, ben ik me bewust van het privilege wat erbij hoort zo bewust door het leven te gaan. Het kader van een vreedzame en eerlijke maatschappij is de basis waarbinnen mensen hun composities kunnen weven.


En gaat mijn hart uit naar jonge en oude gazanen en Israëli’s, Russen en Oekraïners die hun familiesystemen zien verdwijnen of belasten met genoeg trauma om meerdere generaties de weg kwijt te zijn.


Groetjes uit Wenen


Jullie simon 


dinsdag 24 oktober 2023

In exile

 Vanuit mijn al maar bekende kamertje in Wenen, waar ik de afgelopen jaren elke plint en vezel heb verkend schrijf ik dit bericht.

Het is even geleden dat ik deze vorm van expressie weer op zoek, die ik ooit ben begonnen aan het begin van mijn Odyssee naar dat magische stukje klank in mijzelf.

Bijna 15 jaar geleden begon het met een solidariteitsconcert voor Gaza. Inmiddels is Gaza weer ouderwets de lul, maar gelukkig is de wereld al wakkerder. 

15 jaar geleden ontstond er iets in mij, wat me alles deed opgeven wat warm en vertrouwd was. Inmiddels ben ik wel gesetteld in Wenen, woon er al bijna 6 jaar en ik heb mijn eerste geld verdiend als klassiek zanger

Ik timmer aan de weg als pedagoog en heb ik klein ateliertje voor vioolbouw. Maar in deze pogingen iets van mijn leven te maken sluimert nog altijd de neiging in het manische te komen en dan weer in het gebrekkige.

Het feit dat ik door een psychose mocht om de diepere potentie in mijzelf te activeren, achtervolgd mij nog hier en daar. Want geborgenheid maak ik niet meer zo aan als vroeger, het is een soort suikerziekte maar ipv insuline heb ik Geborgenheid tekort. Met name in de wereld van klassieke muziek waar het toch om (top)prestatie gaat is dat lastig. Want die komt pas als je echt goed in je vel zit.

Maar ik merk ook dat ik extra waarnemingsvermogen heb, waardoor ik in partituren en in muziek steeds beter kan vinden waar ik naar op zoek ben.

Iedereen heeft zijn Odysseen in het leven, de Palestijnen zoeken erkenning, Israëli’s vrede van hun nachtmerries. Misschien dat ik daarom, ooit tijdens dat benefietconcert wel het geloof kreeg om mijn droom te verwezenlijken.

Opdat ik dezelfde waardigheid mag opbrengen die Palestijnen opbrengen, die al zo lang vernederd en vermoord worden, en dezelfde joodse mensen die hun eigen volk ervan proberen te weerhouden dat de geschiedenis zich herhaalt.

Want ook al lig je soms ziekjes in je bed, uiteindelijk draait het in het leven om ethiek. Eerlijk handelen naar je eer en geweten. Want dat is blijvend.

maandag 10 mei 2021

Expressie en Geborgenheid

 Wat hebben expressie en geborgenheid met elkaar te maken, nou het een en ander zou je kunnen zeggen.

Elk wezen heeft behoefte aan expressie, het uitten van gevoelens, gedachtes, intuïties enzovoort.

Als kunstenaar zijnde, ben je constant bezig met je expressie en probeer je er achter te komen wat zijn/haar wetmatigheden zijn.

Expressie staat voor leven, mogen leven, en bewustwording van leven.

Geborgenheid, ook een oerbehoefte van de mens. Ontstaat bij de realisatie van kwetsbaarheid, leven is kwetsbaar en er zijn veel gunstige condities voor nodig dat ze kan bestaan. Voornamelijk menselijk leven.

Geborgenheid krijgt men van huis uit, we voelen ons hier geborgen op onze aarde, hoe lang nog dat is een andere vraag. Maar geborgenheid is iets belangrijks, vooral geborgenheid in jezelf vinden.

Door de pandemie en alles wat daarbij hoort, ben ik en ik denk vele anderen met deze balans geconfronteerd. In hoeverre gaat mijn Expressie ten koste van Geborgenheid,  en hoe kan ik deze twee pijlers met elkaar laten stromen?

Want expressie, dat hebben we allemaal, en geborgenheid, dat hebben we allemaal nodig. Dus hoe kunnen we onze expressie op alle vlakken van het leven, en dus ook onze keuzes in lijn brengen met wat ons bergen kan. En dan heb ik het over geborgenheid op alle levels, dus in ons eigen leven, voor de buren, voor de stad, voor het land en uiteindelijk voor het hele ecosysteem en de aarde.

Even terug naar mijn eigen ervaringen, ik ontdek dus steeds meer, naarmate ik geborgenheid in mijzelf vind, dat ik diepere processen van expressie kan toelaten. Dat wil zeggen ik kan de kwaliteit van mijn oefenen verbeteren, want ik voel me meer geborgen in mijzelf.

Ik heb minder behoefte die geborgenheid bij anderen te zoeken, vrienden, familie, vriendinnetjes enzovoorts. Maar ik kan hem in mijzelf toelaten en anderen ook in deze geborgenheid toelaten.

Door duidelijke grenzen te stellen, mijn vrijheden hier en daar wat in te perken, ontstaat op de lange termijn dus een kwalitatief mooiere en dus ook vrijere expressie. 

Dit proces van geborgenheid opnieuw in mijzelf vinden, wat best wel lastig is als je door een psychose gegaan bent, heb ik op een of andere manier gekoppeld aan het bouwen van mijn atelier.

Dat wil zeggen, ik heb een vioolbouwatelier gebouwd de afgelopen jaren, met veel bloed, zweet en af en toe een traantje heb ik dus een soort basis geborgenheid neergelegd voor wat ik nodig heb als vioolbouwer om mij te kunnen uitdrukken.

Nu het af is, sinds afgelopen week, merk ik dat het een alchemistisch proces is geweest. Want waar ik als net beginnende kunstenaar, naarstig op zoek was naar mentoren, leraren en gevestigde kunstenaars die mij wilden opleiden of opnemen. Begint er nu eindelijk een beetje rust in de tent te komen, en ontdek ik dus langzamerhand steeds beter de regels van geborgenheid en expressie die hand in hand lopen.

Om maar even een sociologische term te gebruiken, ik heb de afgelopen jaren de habitus van de kunstenaar me steeds meer eigen gemaakt. Zonder mijn eigen oorsprong te vergeten, wat ook veel kunstenaars overkomt, vooral klassieke musici die veel onderweg zijn, heb ik langzaam steeds meer vrede bij het idee dat ik door iets te maken mijzelf van geborgenheid kan verschaffen.

Natuurlijk mis ik vrienden en familie, enzovoorts. Maar waar het in het verleden pijnlijk aan mijn ziel knaagde. Kan ik nu met mijn nieuw gewonnen creativiteit mijzelf bewust maken dat ik de schepper ben van mijn realiteit. Dat wil zeggen, ik ben noch slachtoffer, noch dader. En elke keer als je iets maakt wat je mooi vind, win je dus een beetje vrijheid en besef van het feit dat je geen slachtoffer noch dader bent.

Het werkt dus twee kanten op, de expressie bied ook geborgenheid, door je uit je oude gewoontes te halen, zeker op een affectief niveau. Zo kun je, met de juiste drive, los van je achtergrond of roots uiteindelijk kunstenaar worden. Omdat je creatieve vuur je bevrijdt uit de vicieuze cirkel van dader en slachtoffer. 

En tegelijkertijd is het jezelf opleggen van beperkingen, en het verdiepen van je expressie de basis waarvanuit je vuur langzaam kan groeien. Want een onbeschermde kunstenaar brand zo op!

In de samenleving heeft men vaak een schrikbeeld bij het idee dat men kunstenaar wordt, dat komt denk ik doordat met deze principes niet begrijpt. En omdat in de samenleving kunstenaarschap nog sterk verbonden wordt met lijden en armoede, en een paar "sterren".

Maar deze principes zijn universeel, en we moeten ze allemaal in zekere zin begrijpen, anders verliezen we op een gegeven moment de geborgenheid die onze planeet ons bied. Die sommige volkeren en dier/plantsoorten al aan het verliezen zijn.

Dus moge dit stukje expressie u bewust maken van deze cirkel van duurzame expressie/geborgenheid en dat ze niet zonder elkaar kunnen.

Namaste


zondag 11 april 2021

Het leven weer waarderen dankzij Corona

 Beste Lezer,

Ik schrijf u vanuit hotel Corona, jawel de hedendaagse variant van hotel California, alleen dat je dan na tien dagen weg mag.

Waarschijnlijk heb ik het virus opgepikt bij een potje voetbal met een stel buurtkinderen, waarbij ik even uit mijn bubbel knapte en die kinderen knapten er ook behoorlijk van op. Want de collectieve angst voor Corona is voor hun alsof ze in een keer afgestudeerd zijn. Dat zei ik ook tegen ze, jullie hebben grimassen als eind twintigers terwijl jullie nog niet eens 14 zijn.

Ook deden ze vervelend naar elkaar, nou op een gegeven moment was iedereen weer aan het stralen en ging ik met een goed gevoel naar huis. Want ik had wat glimlachjes teruggetoverd.

Niet wetende, dat mijn ticket voor hotel corona gratis bij deze ervaring meekwam. Dus een paar dagen later begon de griep en de hysterie. Nou nu, na een aantal dagen, ben ik door de heftigste passages heen van het virus. Het virus heeft me natuurlijk verzwakt enzo, en het zal wel even duren voordat ik dat niveau van fitheid weer heb.

Maar het heeft ook iets belangrijks weer gebracht, namelijk het besef dat dankbaar mag zijn voor het 'leben an sich'. Ik worstel soms wel met mijn relatief sociaal geïsoleerde positie ten opzichte van vrienden en familie hier in Oostenrijk.

Long story short, de afgelopen jaren, zeker na een kort verblijf in het thuisland, vond ik het erg lastig om de gemoedstoestanden van mijn geest in de positieve richting te buigen. Dan lukte het met niet om de dingen te zien de er wel waren, en enkel te verharden op de negatieve dingen.

Wat zoiets als corona met je doet, is dat je bewust maakt dat je gezondheid het allerbelangrijkst is.
Dat het niet gegeven is dat je altijd gezond blfijt. Waardoor nieuwe dankbaarheid ontstaat, en relativiteit.

Het heeft mij mijn Weense schicksal denk ik nog iets meer doen omarmen. Want achter elke (collectieve ) schuilt misschien wel een mooie waarheid ;)

 Ik vraag me af hoe dat op collectieve basis werkt, want niet iedereen kan de corona met open armen ontvangen natuurlijk. Maar het andere alternatief, collectieve angst, controle-maatschappij en depressieve kinderen lijkt me ook niet echt een goed alternatief.

zaterdag 26 september 2020

Over associatie en dissociatie

 Dag vrienden,


ik wilde weer even een schrijfvruchtje afwerpen. Er is de afgelopen tijd weer veel gebeurd en ik vind dit toch een fijn platform om even weer in het Nederlands te denken en te voelen wat er speelt in mijn universum.

Nou de laatste tijd ben ik dus bezig geweest met het begrip associatie in plaats van dissociatie. 
Deze begrippen zijn voor de gros van de mensen vanzelfsprekend, als komt er de laatste jaren met de introductie van de cyberpersoonlijkheid wel meer druk op.

Dus je groeit ergens op, en als kleine baby begin je te associeren, te binden met de mensen en de gemeenschap om je heen. Je neemt de waardes automatisch over, de culturele afspraken, religie, filosofie je zuigt het allemaal in je op.

Tegelijkertijd heb je je kleine persoonlijkheidje en de ervaringen van je voorouders en hun levens in je opgeslagen. Het succes van dit hechtingsproces, de voorwaarden die je ouders en je gemeenschap kunnen bieden is bepalend voor je leven. 

of je goed kunt leren, met emoties leert omgaan, zelfliefde kan ervaren via je ouders en andere vertrouwenspersonen. Kortom je bouwt aan een persoonlijkheid, die voor het eerst echt getest wordt in je pubertijd, namelijk als je voor het eerst jezelf echt als individu begint te ervaren en de ervaringen van voorouderlijke informatie wordt geactiveerd. 

Waarom beschrijf ik dit proces? Omdat ik als puber, vanuit een voorouderlijk reservoir, mijn eerste dissociatie kreeg te verwerken. Ik heb met het fenomeen dissociatie, wat in het uiterste geval kan leiden tot een mislukt en verloren leven, van dichtbij meegemaakt. 

Het is echter wel heel leerzaam geweest om, in retrospectief, onthechting te ervaren, en vooral hoe je omgeving daarop reageert. Want voor veel mensen is het, zoals Erving Goffman in zijn breaching experiments aantoont, heel bedreigend. Het leid vaak tot nog meer onthechting en afstoting.

Wij mensen willen eigenlijk constant hechten en elkaar begrijpen en dat berust weer op wederzijdse verwachtingen. Als je door bepaalde onthechte ervaringen (oorlog, verdrijving enz) littekens in je DNA hebt, dan is lastig aan die verwachtingen te voldoen. Des te belangrijker om als omgeving het verhaal  te begrijpen van diegene die (vaak onbewust) dissocieert. Als gemeenschap is het namelijk erg tragisch om hierin te falen en de dissociatie te onderstrepen, door een afstoting.

Ik pleit voor mededogen en integratie, of het nou gaat om vluchtelingen of iemand die "er niet bij hoort" in wat voor situatie ook. Want ik heb dicht gestaan bij het verweesde en verloren leven van dakloze die zijn persoonlijkheid heeft verloren. En zoiets is eigenlijk voor de hele samenleving een nederlaag. 

Ik leer nu weer langzaam, terwijl ik voor de zoveelste keer een persoonlijkheid opbouw, groepsdynamiek en verwachtingen van anderen te begrijpen. Iets wat ik door heftige helingsprocessen van dissociatie dus ben verleert. gelukkig kan ik vertellen dat het aan het lukken is. Dat wil zeggen ik ben niet meer alleen met mijn eigen verhaal bezig maar ik kan weer ruimte voor mijzelf maken voor de verhalen van anderen. Velen is dit echter niet gegund!

Dus dat is wel een succesje. Voor iemand die dicht bij the point of no return heeft gestaan wat betreft mijn geestelijke gezondheid. oftewel zonder persoonlijkheid en fundament rond te dolen opzoek naar nieuwe wegen om een duurzame persoonlijkheid te bouwen. Dank aan alle mensen die dit proces  ondersteunen, jullie weten wie je zijn. 

 En ik hoop op den duur, nu ik weer steeds beter kan associeren, als een jaguar shamaan, de inzichten te kunnen belichamen die ik tijdens mijn reis door de psyche heb aangerijkt gekregen. Met hopelijk dus mooie resultaten, maar in de tussentijd blijf ik gewoon voorzichtig associeren, want dat is op het moment moeilijk genoeg!!

Liefs

Simon





maandag 14 oktober 2019

mijn klankideaal

Dag lieve mensen,

ik had al een tijdje geen bericht meer geschreven. Wel is er veel gebeurd, dat gebeurd als je een klassieke muziek opleiding doet, dan veranderd je persoonlijkheid diepgrondig.

IK zat al een tijdje in een spagaat, want vioolbouw bleef een beetje achter als het zwakke broertje terwijl al mijn tijd gaat naar het musiceren de afgelopen tijd. Nou had ik vandaag een vriend op bezoek die geïnteresseerd was in mijn bedrijvigheid.

En terwijl ik hem mijn principes als kunstenaar toevertrouwde, kwam ik er eigenlijk al sprekend tot de conclusie dat mijn weg als muzikant juist mijn vioolbouw op de lange termijn ondersteund. En als ik die weg van muzikant op zou geven, zou ik ook als vioolbouwer minder interessant worden. Omdat mijn klank zich dan niet meer serieus ontwikkeld....

Want een vioolbouwer, moet bezig zijn met klank heb ik geleerd in Amsterdam, en terwijl je viool bouwt ben je bij elke handeling die je doet bewust van het feit dat het uitwerking heeft op de klank.

Net zoals een muzikant bij elke handeling van zijn dag bewust is van het feit wat het voor uitwerking heeft op zijn musiceren, op zijn oefenen, op zijn klank. Dat bewustzijn leer je pas als muzikant zijnde, en het heeft gevolgen voor je persoonlijkheid.

Je begrijpt dat ritme, melodie en harmonie niet alleen abstracte parameters in het muzikale stuk zijn wat je oefent. Ze werken door in je leven; op tijd zijn of te laat zijn heeft invloed, hoe ga ik met mensen om met een harmonieuze manier en welke rol heeft individuele expressie in jouw dag?

Nou binnenkort is mijn atelier eindelijk klaar en kan ik de kostbare uren die ik niet nodig heb om mijn klank te verrijken, investeren in violen, altviolen en celli.

liefs uit een productief wenen


Simon

dinsdag 27 augustus 2019

Het schaakbord van het leven

Dag lieve mensen.

vanuit wenen. roze straal van de liefde is vandaag.

ik luister naar het 4de klavierconcert van Ludwig van Beethoven, en voel de muziek intens. hehe, eindelijk gaat mijn hart weer zo ver open dat ik de innerlijke schoonheid van de muziek kan zien. Haar kristalachtige vormen, paleizen openbaren zich voor mij.

Ja het leven, ik merk telkens weer dat alles op het juiste moment komt en dat ik volledig kan vertrouwen in mijn weg. In ben weer terug in Wenen en had allemaal dingen voorbereid voor mijn terugkomst, blijkt. En nu ik terug ben hoef ik ze enkel in te koppen!!!

Over 2 en een halve week heb ik mijn 2e solo-zang concert en ik kijk er erg naar uit weer voor publiek te zingen!!!

Verder bouw ik langzaam aan het atelier verder, op 7 december is de grote opening en vier ik mijn 30ste verjaardag. Komt dat zien!!!!! Uitnodiging volgt nog. Als u dit leest en het is eind september en u heeft geen uitnodiging gehad, vraag gerust na!

Ook belangrijk voor mijn zelfstandigheid is dat ik binnenkort bij mijn eerste baantje in Wenen zal aantreden. In de avonduren ga ik waarschijnlijk kaartjes scheuren in een gerenommeerd Concerthuis.

Nochtans, veel te doen en veel om te zetten! Oja, niet te vergeten. Binnenkort zal aan mijn muur hier in Wenen mijn 2e diploma hangen, namelijk het gezellen diploma als vioolbouwer. Als alles naar wens verloopt.

Grussgott und auf wiedersehen aus dem Osten!

Puzzel van het leven

Het leven stroomt als een langzame rivier en wij mogen de puzzelstukjes leggen. Ik beleef allerlei verschillende plannen en persoon...