potje voetbal

Hallo iedereen vanuit Berlijn,

ik woon nu sinds een tijdje in mijn eentje, wat eigenlijk goed bevalt, na initiele ontwenningsverschijnselen vind ik langzaam mijn routines. En als ik van mijzelf nog een goede week mag rusten dan heb ik zelfs weer zin om echt aan het werk te gaan wat betreft mijn violen of muziektheorie.

Nu merk ik dat mijn hele systeem nog aan het bijkomen is van een massale overkill, teveel onopgeloste emoties die mensen meedragen en dankzij de architectuur van tegenwoordig is dat ook logisch. In een centrum van een stad wonen, is hoe dan ook heftig want in al die hokjes waar mensen hun levens afspeelt daar blijven een hoop dingen onopgelost.

Ik stel me voor dat in vroegere hechtere gemeenschappen, gedragsproblemen die zich op een negatieve manier uitten door de groep werd opgelost. Zoals dit nog steeds bij sommigen gebeurt.` Agressies, angsten, stoornissen, vluchtgedrag, extreme consumptie van wat dan ook; ooit werd je erop gewezen door de groep op een liefdevolle manier.

Toen ik deze avond met mijn buurjongetjes en buurmeisjes een potje voetbal speelde, zag ik in die kleine volwassenen een aantal van die psychologische klachten. En zo eindigde het spelletje in een fysieke uitwisseling tussen twee kids, waarvan de ene duidelijk kampte met agressie.

Echter wordt dit probleem niet aangekaart door geen enkele ouder, althans met wijsheid, zo kwam de ouder van het slachtofferkind bruut verhaal halen; hij zocht schuldigen. En voor we het wisten was hij weg, met zijn zoon en de voetbal.

Op deze manier, dankzij menig onkunde van ouders, is de agressie in dat jongetje in staat te blijven waar hij zit. Het vertrouwenspijl tussen de buren is te laag om namelijk bij elkaar te gaan zitten en grondig het probleem op te lossen, te vergeven.

Zo laten we het jongetje echter in de steek, want alleen tegen zijn boosheid is hij verloren.
De grotere vraag is echter hoe lang we kunnen doorgaan in een samenleving, waar het element samen bijna afwezig lijkt te zijn. En waar we kinderen al aan hun lot overlaten ten opzichte van hun eigen demonen?


eens kijken of ik met mijn buurmannen kan praten, ik heb zo een gevoel dat er iets te winnen valt. Zodat tijdens het WK er vrolijk op los gevoetbald kan worden!

liefs

Simon