Er komt een ochtend in allen ons leven waarin we niet meer bij de onbezorgde rust kunnen als we 's avonds in bed kruipen of 's ochtends wakker worden.
Sommigen weten helemaal niet meer hoe deze rust zich aanvoelt, het is namelijk een helder gevoel.
Niet te verwarren met het gevoel als je de hele ochtend in je bed gelegen hebt, nee, dat is een dronken, onduidelijk gevoel.
Deze heldere rust, daarin ben je ooit als baby opgegroeid, als het goed is.
Maar de meesten van ons in de stad raken hem kwijt.
Dit gebeurd op het moment als we te weinig vertrouwde en fijne omgeving om ons heen hebben gehad en daardoor kunnen we emotioneel niet verwerken wat we binnen krijgen.
Het paradoxale van zo een pijnlichaam, wat zich in deze omstandigheden in je lichaam nestelt, is dat het je van die rust afsnijd.
Waardoor je je eenvoudig verliest in bezigheid, drukte, of andere manieren of middelen om het pijnlijke gevoel maar te vermijden.
Stil te staan, te stoppen, wordt niet aangemoedigd in je leven op dat moment. Anders was je niet tot het punt gekomen dat je emoties je fysiek blokkeerden.
Veel ziektes, zowel fysiek als mentaal zijn wat mij betreft gelieerd aan deze ophoping van onverwerktheid.
Dan spreek ik over mensen die als schizofreen gediagnosticeerd, zowel als mensen die kanker krijgen of ALS. Natuurlijk kan ik het niet bewijzen, maar ik kan wel mijn ervaring delen en jou uitnodigen bewust te worden van je lichaam en dus je geest.
Als man je rust en helderheid missende, zowel als vrouw, kun je kolonialistische trekjes ontwikkelen, dat wil zeggen, je bent door middel van een relatie bezig op de rust en helderheid van je partner te teren; met als gevolg allerlei onvrijheden voor jezelf en vaak zelfs kinderen.
Het is interessant wat voor dansvormen men allemaal ontwikkeld heeft om maar niet geconfronteerd te worden met zijn of haar fysieke en emotionele pijn. Wat voor omwegen op bijna manische wijze worden gezocht; want ja, die rust ben je kwijt en dan lijkt het op een of andere manier logisch om om je heen te kijken waar er wat te halen valt.
Echter in onszelf kijken, dat lukt pas op een plek waar anderen dat ook doen. Waar je wordt aangemoedigd om geen omwegen meer te nemen. Zodat je lichaam weer de connectie kan maken met de aarde.
Op dat moment, als de connectie langzaam weer herstellende is, zal het ook zeer onlogisch voelen om rijkdom en rust elders te delven behalve je zelf. Als je zelf merkt dat je een bijdrage kan leveren aan de serene rust en vergevende liefde die uit de aarde stroomt.
