De oude ziel

Ik wil dit bericht graag opdragen aan ene george, die ik in het atelier van Maria Blaisse heb ontmoet.

Hij keek me verbaast in de ogen, en herkende een oude ziel in mijn presentie. Ik had wel vaker over dit idee gehoord maar de afgelopen dagen begreep ik pas wat george daarmee bedoelde. Het atelier waar we elkaar ontmoeten op bickerseiland, deze plek was het huis voor de immense ziel van deze mevrouw Blaisse. Het is vaker dat zielen zich manifesteren in plekken en spullen, vooral bij pude en krachtige zielen is het meteen voelbaar.

Alsof de ruimte groter wordt, en ook groter blijft. Als tenminste de drager van de oude ziel zich bewust is van zijn taak, zijn verantwoordelijkheid, en zijn ego weet onder te brengen in een ondersteunende in plaats van dominerende rol.

Nou heb ik er nooit voor gekozen om een oude zieldrager te zijn, maar het concept maakt heel veel duidelijk. Vanaf een jonge leeftijd namelijk voel je je een beetje ontvreemd, alsof de mensen om je heen de daadwerkelijke regels en gebruiken van het leven vergeten zijn te respecteren. Zie het Rückert lied van Gustav Mahler: Ich bin der Welt Abhanden gekommen.

Om dat we tegenwoordig opgroeien in een wereld waarin het ego als algemeen fenomeen domineert, zijn er veel gevallen waarin zielen gespleten worden. Nou heeft iedereen wel een paar dingen in zijn kelder, maar dankzij kunst en vliegwerk weet men het toch glad te strijken en te blijven functioneren.

Oude zielen echter, hebben een grotere verantwoordelijkheid. Dit werd mij op verschrikkende maar fascinerende wijze duidelijk in de gestalte van een noorse topcrimineel en een franse vechtsportleraar. De momenten dat ik deze heren ontmoette, beiden als gevolg van een overgave aan het lot; namelijk door te liften, waren de rijksten uit mijn dusdanige leven.

Deze heren droegen beide een oude ziel, maar door omstandigheden waren zij door de (traditonele) geweldadigheid van hun respectievelijke culturen en omgevingen niet in staat geweest ruimte te creeren voor hun extreem krachtige en wijze ziel. Deze mensen waren dan ook Gespleten, en terwijl ik dit zeg gaat er een rilling over mijn rug.

Dit soort mensen zijn de oorsprong geweest van het fenomeen schizofrenie. De oncontroleerbaarheid, de wijsheid en het geweld dat elke keer weer in ze kwam opdoemen als een donkere wolk waren angstaanjagend. Voor mij waren dit zoals gezegd hele sterke signalen, dat ik alles moest doen en in staat moest stellen deze o zo pijnlijke en eeuwige splijting te voorkomen.

Want alle kracht die ik in me draag wordt dan ongecontroleerd ingezet in geweld jegens mijn omgeving en de wereld. 

Ik kan me herinneren dat als kind wel eens tegenover mijn familie, als ik me compleet in het nauw gedreven voelde, mijn o zo gevoelige ziel overnam omdat hij me wilde beschermen en een intentie of gevoel van zo veel woede en narigheid losliet dat diegenen die mij op dat moment onder druk zetten gedwongen waren hun handeling direct te staken.

Dit is het uiterste waarin schizofrene mensen dagelijks moeten leven, ik weet hoe het is, het is ondragelijk en vreselijk te zien hoe je je omgeving verschroeit in plaats van inspireert met je vuur omdat de situatie nou eenmaal zo is.

Gelukkig was ik me gaandeweg steeds meer bewust dat dit geweld, wat ik eerst systematisch wilde voorkomen bleek ook een fascinerende keerzijde of dialectisch gevolg te hebben; in gelijksoortige extreme kwaliteit mate begrijpt en schept het schoonheid. En dat leidde via vele ouwe zielen, en dus vooral dankzij die donkere gesplete zielen, voor mij tot de ontdekking van het symfonisch orkest.

Als je op je 19 verteld dat je vanuit het niets een dirigent wil worden, reageren de meeste rationeel gedomineerde mensen met ongeloof, en zelfs met het feit dat ze je willen waarschuwen voor een waan. Deze waan echter, was bij mij onwisbaar en dat is het nog steeds. 

Ik begrijp nu, dat het onbegrip hem zit in het ongeloof al die dingen te gelijk te kunnen die een dirigent doet. Echter de de boodschap en de informatie die direct uit de ziel komt, is het onbegrijpbare wat een groep musikanten zichzelf doet vergeten en laat versmelten. Inderdaad, dat kun je niet leren en daar moet je dus een oude ziel voor dragen.

Hè hè, eindelijk iets positiefs, naast alle uitdagingen die de oude ziel tegenwoordig heeft om uberhaupt te overleven in deze ego maatschappij. Ik denk zelfs dat velen in gekkenhuizen of gevangenissen gestopt worden, omdat ze niet optijd gescout worden, of moedwillig door onbegrip gebroken worden in hun fragiele jaren door mensen met minder wijze zielen die adepten zijn van duidelijkheid, vaste systemen en ego.

Na 24 jaar ben ik nu ook in staat met steeds grotere stappen ruimte te maken voor mijn ziel, en via dagelijkse muzikale rituelen haar te voeden en haar van erkenning te voorzien.

Eindelijk een duidelijke groep mensen, een muzikale familie met mensen als mahler, bernstein, schubert en brahms als de grote voorbeelden. Daarnaast fijne leraren en collega componisten die me inspireren en prachtige muzikanten die me volgen zonder enig twijfel.

Ik zeg nu dank voor dit leven, dank aan allen die me gesteund hebben in de donkerste tijden niet op te geven; Victoire.

Ik hou van jullie, en mijn ziel ook!

Liefs

Simon

De schuldparasiet

Lieve lezers,

ik bevind me de laatste dagen in Nederland, na aangekomen te zijn in het noorden van Nederland, dankzij de rituelen van het ouderlijk huis heb ik mijn gedachten weer tot een bepaald niveau kunnen ordenen.

De eerste persoon die ik ontmoette toen ik voet aan de grond zette op Amsterdam Sloterdijk was meneer de Swaan, oftewel Abram de Swaan. Iemand die mij ook deze keer inspireerde, namelijk door zijn stuk in de NRC het afgelopen weekend. Zijn uiteenzetting, als je hem nog niet gelezen hebt; nu is je kans, betreft de schuldvraag die werd geopperd na de tweede wereldoorlog. Namelijk, in hoeverre heeft men geweten wat er in vernietigingskampen gebeurde…

Meneer de Swaan oppert, vind ik heel terecht, dat men de schuldvraag moet loslaten. De reële  kwestie is namelijk de mate waarin een individu in staat is bepaalde schokkende informatie tot zich toe te laten. Dit perspectief, wat hij ontleent aan de psychoanalyse, een discipline die hij als geen ander op zijn waarde kan schatten, is op zichzelf schokkend. Zo implodeert de logica die een eventuele algemene gewetens of schuldvraag onderbouwt.

Kijk, ieder mens draagt een geweten, en natuurlijk zijn er manieren waarop iemand zijn bewustzijn kan vergroten. Behalve verdovende of verboden middelen zijn er genoeg middelen zoals meditatie of simpelweg het verdiepen in een bepaalde discipline. Maar een algemene schuldkwestie, gezien het feit dat ieder voor zich schokkende informatie verwerkt op een bepaalde wijze, is van tafel.

Nu we het woord algemeen kunnen doorstrepen, kunnen we een stapje dichter bij de realiteit komen. Namelijk; veel mensen lijden onder het feit dat ze het gevoel hebben schuld te dragen.
Maar wat nou als juist Die schuldvraag vertroebelt en uiteindelijk de echte boosdoener is,
de schuldvraag is een mechanisme wat een bevolking zo emotioneel kan belasten dat het bepaalde (schokkende) informatie misschien wel helemaal niet meer kan verwerken.

De vicieuze cirkel, van het jezelf belasten met iets waarvoor je in de verleden tijd geen vinger hebt uitgestoken, en met je schuld daarover vervolgens je bewustzijn mee te vertroebelen. Om alsnog in de toekomst in gelijke situaties met dezelfde apathie voor de dag te komen, is een duistere stagnering van het individu.

Je zou kunnen stellen dat de vergeving, het middel om je te ontdoen van claims die jou als individu psychologisch of emotioneel belasten, een remedie is. En goede vergeving haal je niet bij de priester, althans niet bij de mijne, maar met het verwijderen van valse logica.

Dus, word je in het leven geconfronteerd met schuld, ga niet te serieus in op het schuldige verhaal maar probeer te achterhalen hoe deze schuld je bewustzijn en dus je geweten vertroebeld, een weg uit de vicieuze cirkel.

Als je je schuldig blijft voelen, dan voer je de parasiet die op je schouder zit en je constant negatieve repliek geeft. Doe jezelf en anderen een plezier, en sta op uit de troebelheid, want je voert hem zelf tot nu toe!

Ik citeer nog een Joodse held van mij:
             Was entstanden ist, das muß vergehen! 
                    Was vergangen, auferstehen!
                           Hör auf zu Beben!                                      Bereite dich zu leben!



dank en liefs,

Simon

Het witte gat

Lieve mensen,

omdat mijn familie de wetenschappelijke kerk toebehoort, moet ik dit voorzichtig en ondogmatisch proberen uit te leggen. Ik zal het proberen, maar ik kan niets beloven..

De afgelopen jaren was ik gefascineerd door het idee van stabiliteit en vrede, omdat ik allerlei dingen ervoer die ik niet kon verklaren en vooral overdonderd en bang was.

Langs een weg van meditatie, psychologie, vioolbouw kwam ik uiteindelijk bij de klassieke muziek en het idee van de komponist terecht.

De afgelopen tijd heb ik ontdekt, dat er een aantal komponisten bestaan, niet veel, maar een aantal. Deze mensen hebben een soort toegang tot een realiteit waarin de ziel en zijn welzijn kan worden ervaren. Dat je de studie kompositie practiseert, wil nog niet zeggen dat je deze toegang hebt...

Ik geloof dat de moderne natuurkunde zegt dat er 11 dimensies verstopt zijn, en dat wij er maximaal 3 kunnen ervaren. Nou sommigen dus minimaal 4. En ik tel mezelf bij dezen.

Het beangstigende is, dat in het begin je ego het niet trekt, deze is namelijk via bestaande vaste denkbeelden gekoppeld aan gemeenschappen waarin je vanaf kleins af aan functioneert. Ik kan bevestigen dat 2 andere "komponisten" net zoals ik psychotische fases hebben doorleeft, en het leuke is dat ik met deze mensen op een bijzondere manier kan communiceren.

Wij zijn namelijk bewust van dit "witte gat", oftewel een luik naar een dimensie waar tijd en plaats niet existeert. Dat betekent dus, je kunt elkaar niet kwijtraken, en niemand gaat dood...
Als ik met deze lotgenoten skype, dan ervaar ik hun aanwezigheid alsof we de ruimte delen; letterlijk.


De symptomen waaronder we ook leiden is het feit dat als we iemand op straat tegenkomen, of op het werk, met een verloren ziel. Dat we dan ondragelijke pijn moeten doorstaan, wat wederom voor ons ego een niet makkelijk te verteren handeling betreft.


De afgelopen jaren heb ik gevochten, en gevochten, en gevochten. Altijd maar tegen dat gevoel dat iemand jouw innerlijke rust afpakt. Maar nu heb ik begrepen dat dit niet de meest efficiente wijze is met deze pijnscheuten die me soms nachten wakker houden en me absoluut niet laten concentreren om te gaan. Nee, als komponist moet ik komponeren.

Op die manier kan ik namelijk iets rechtzetten in die vierde dimensie, de pijn krijgt namelijk betekenis door het lied wat ik komponeer. En de persoon, wat ik nu al een aantal keer heb ervaren, is echt geholpen.

Best heftige verantwoordelijkheid zou je zeggen? JA! ik dacht het wel.

Maar gelukkig is de kogel door de kerk, en weet ik waarom ik lijd. Daarvoor ben ik Gustav Mahler en een aantal lotgenoten eeuwig dankbaar, dat ze mij hebben laten zien wie ik ben. Hoe ze dat hebben gedaan, nou gewoon in die 4e dimensie.....

Oja, ehhhhh. Ik denk dat ik het maar een keer moet uitleggen terwijl ik dirigeer of zing, want met woorden kan ik het alleen beschrijven. 

Check mijn (engelse) blog, waar ik de ervaringen deel die ik meekrijg vanuit die dimensie!
 http://conductingshaman.blogspot.de/

liefs

Simon

LIJDEN, in stijl....

                                                LIJDEN, in stijl.....


Het is bijna juni, dus de vruchten blijven komen...

vandaag wil ik stilstaan bij het volgende citaat van de Holocaust overlevende Viktor Frankl:

  

“Man is not destroyed by suffering,

he is destroyed by suffering without meaning.” 

 

Lees het nog een keer, want dit compacte citaat treft waarschijnlijk elke keus die we in ons leven maken.

Dat er overal donkere en nare dingen gebeuren, niet alleen in het midden oosten of oekraine op het moment, maar achter bijna elke huisdeur in Nederland. Mensen of de kinderen in hen hebben namelijk in hun leven de neiging als ze iets vervelends meemaken, zich vervolgens te verstoppen.

Zich te verbergen voor dit schokkende of enge fenomeen; hoeveel relaties tussen mannen en vrouwen zijn gebaseerd op dit verstoppende element? Je hebt een soort geborgenheid, maar in plaats van het lijden om te zetten in iets vol van betekenis, maak je er een lange termijn lijden van.

Daar zijn we in Europa en Amerika maar al te goed in, intrinsiek aan dit denken is namelijk wat je zou noemen de kolonialistische instelling. Als ik mijn wereldbeeld maar degelijk bij mijn kinderen door de strot duw, dan hoef ik in ieder geval niet geconfronteerd te worden met mijn lijden.

Hoeveel instituties, bedrijven of instellingen; de gehele werkende infrastructuur in Nederland, op dit soort afhankelijkheidsrelaties gebouwd? Ik noem hier afhankelijkheid, want als we ons lijden structureel maken, dan hebben we baat aan mensen die conformeren, die ons volgen; oftewel kinderen.

Dat ik persoonlijk tot deze inzichten heb mogen komen, dank ik aan mijn vaders' extreem gevoelige aard en een vechterslust die ik van mijn moeder en oma heb geërfd. Maar alsjeblieft, dit is een serieuze oproep. Als je lijdt, doe het dan in stijl, maak er iets van wat niet hoeft te blijven...

Dans, zing, spring, sport, huppel, schrijf, zeil of vlieg. Maar denk nog een keer voordat je zegt dat je van iemand houd, en jouw angsten bij de kinderen om je heen door de strot duwt. Daarvoor is de wereld te mooi!

Tabée

Simon