Een aantal jaren geleden, of misschien wel aan het begin van mijn leven. Toen ik met allerlei genen, oude verhalen en gedragssystemen werd geboren, wist ik toen al dat ik deze gedragingen die ik deels aanleerde, deels vanuit mijn genen voorgeprogrammeerd waren, moest of mocht overstijgen in mijn streven als waar artist kunst te vertolken en te scheppen?
Het is alsof je een oud schilderij laag voor laag restaureert en telkens een kleur of nuance ontdekt, die het geheel nog vertroebeld.
Het gaat hierbij om gedragingen die zo diep in je karakter zitten, dat je ze je al een heel leven beschaduwen. Dit is nou het werk van een muzikant en of zanger, om zich van al zijn nuances bewust te worden en deze te transformeren en in te zetten voor zijn muziek.
Het is vergelijkbaar met een winterse reis voor diegenen die later in de kunst of muziek terechtkomen, omdat veel karakterlijke verworvenheden, zien die u al geaccepteerd hebt van uzelf en belangrijk zijn in uw presentatie losgelaten moeten worden.
Een van de dingen die me nog het meest steekt is het (waargenomen) verlies van een belangrijke liefdesrelatie, die in mijn krachten van (zelf)liefde teweeg bracht die ik tot dat punt niet had gekend.
Ik ervoer het eindigen van die periode als een belangrijk verlies, ondanks dat het voor mijn weg als artiest de enige juiste mogelijkheid was. De manier waarop echter, was niet bepaald eervol van mijn kant.
Net zoals de zwerver in de Winterreise heb ik na dat "verlies", een wereldreis ondernomen omdat ik op dat punt ook mijn angst verloren had mijn droom als Podiumartiest achterna te jagen. Vanuit het idee dat ik toch alles wat belangrijk voor mij was had verloren, kwam een flinke portie levensmoed!
Nu gaat müllers Winterreise over de zwerver die alsmaar droomt van zijn liefje en weer wakker wordt in de rauwe realiteit van zijn zwerversbestaan, en uiteindelijk opgeeft en sterft. (Net zoals schubert zelf aan de gevolgen van syfilis). Ik heb ook 2 jaar gezworven, angstloos maar wel behoorlijk lijdend aan voor mijn gevoelsleven plotselinge verlies van uiterlijke identiteit, zekerheid en warmte. Die uiterlijke vormen hadden mij namelijk toegang gegeven tot mijn hart. Deze vormen waren de relatie, de verloving en de familiecultuur en natuurlijk het karakter en de persoon van mijn toenmalige partner.
Ondanks het feit dat deze vormen mij gevoelsmatig beschermden, pakten ze me zo in dat ik op een gegeven moment claustrofobisch werd, en spreekwoordelijk het schip in brand stak. De hypocrisie van deze situatie is tekenend geweest voor mij de afgelopen jaren. Het feit dat er in mijn persoonlijkheid blijkbaar tegenstrijdigheden zich afspelen.
Het kunstenaar zijn en de materiële voorwaarden die aan de grondslag liggen van mijn bestaan op dit moment zijn ook behoorlijk tegenstrijdig. In een wereld waar ongelijkheid de norm is en vele jonge mensen om mij heen hun best doen om hun bestaan bij elkaar te verdienen, flaneer ik als jonge kunstenaar nog steeds van huis uit ondersteund in mijn bestaan. Gestopft sein, heet dit op zijn Oostenrijks.
Terug naar de Winterreise en het verlies van vertrouwde vormen en wat dit voor gevolgen heeft voor je innerlijk, wat de zwerver uiteindelijk zijn wil tot leven kost. Dat verlies van vormen is juist om te zetten, ondanks de bedreigende ervaringen die erbij horen. Een cyclus als de Winterreise kan iemand die door deze ervaring gaat ondersteunen, omdat hij of zij dan begrijpt dat hij of zij niet de eerste en enige is die zoiets ondergaat. Uiteindelijk is het doel namelijk een nieuwe identiteit te creëren met diepere en waarachtige vormen.
De componist is bij uitstek iemand die zich tot in het diepst van zijn wezen met deze vormen uiteenzet, zodat hij zijn gevoelens zo kan uitdrukken dat het gevoelsleven van ieder mens geraakt wordt! !!
Als waar muzikant of kunstenaar ga je dus op het avontuurlijke pad dat je je leven en identiteit opbouw op basis van innerlijke vormen; melodie, harmonie en ritme die ervoor zorgen dat je steeds zuiverder de muziek of inspiratie kan vertalen die van binnen komt. Als je al binnen de contreien van een artistieke familie opgroeit, kan dit directer en eenvoudiger gebeuren omdat je ouders deze harmonieuze naar binnen gerichte levensstijl met de paplepel bij je ingiet. Diegenen die eerst hun identiteit die naar buiten ontwikkeld hebben, moeten eerst ff door een winterreise om hun identiteit weer af te breken...
De karakterscholing die bij dit proces komt kijken is zeer intensief en vraag alles wat je aan energie en aandacht hebt. Dat je karakter of persoonlijkheid als een soort bouwput wordt opengehaald, terwijl je habitus of aangeleerde zaken en vormen in jou protesteren.
Zo heb ik een tot nu toe voor mij onbekend fenomeen beleefd, namelijk heimwee! Wat een verschrikkelijke ervaring, dit is puur dus omdat er aan mijn identiteit gesleuteld wordt en de vertrouwde vormen die diep in mijn geprogrammeerd zijn dit weerstaan en mijn gevoelens van heimwee bezorgen die ik nooit eerder heb gehad!
Daarnaast heb ik nog steeds last van verlangens naar de zekere identiteit die ik genoot toen ik die voor mij belangrijke relatie had. Dit zijn de top 2 gevoelens waar ik me doorheen werk hier in Wenen!
In deze overgangsfase ervaar ik ook vaak twijfels aan mijn nut, wat ik aan de maatschappij bijdraag. Een soort schaamte en onzekerheid. Dit komt waarschijnlijk omdat ik geen inzicht heb in hoe ver ik ben in mijn ontwikkeling en wanneer ik daadwerkelijk iets terug kan gaan geven aan de maatschappij die me al zo lang ondersteund!
Die onzekerheden en het feit dat er zo sterk aan mijn karakter wordt gesleuteld, maakt het onmogelijk of heel moeilijk (liefdes)relaties aan te gaan die dit proces niet begrijpen.
In sociologische termen, wordt mijn cultureel kapitaal flink opgewaardeerd en is er sprake van een nieuw (klasse) bewustzijn, wat niet zo eenvoudig is te stroomlijnen met mijn voorliefde voor een bepaald type vrouw.
Zo ervaar ik het op het moment, ojala dat ik iemand tegenkom die bij me past en om kan gaan met alle tegenstrijdigheden welke mijn karakter nu doorleeft. Vanuit realistisch opzicht is de kans momenteel klein dat het gebeurd terwijl ik dit nieuwe culturele milieu binnentreed, maar je weet nooit.
Tot dat punt is mijn innerlijke winterreise nog niet helemaal voorbij. Hoewel ik me steeds beter kan aanpassen aan de vormen die de creatie van kunst bevorderen.
De infantiele fases van het muziekonderwijs onderga ik op mijn 28ste zo goed als het gaat, met afentoe stormen van heimwee en verlangen naar zekere tijden. Echter is het zaak de focus op de nieuwe Simon te houden, die zijn karakter aan het veredelen is, zodat hij met het talent wat hem gegeven is de muziek waarachtig kan dienen. En jullie daarmee ook !!!
Het duurt dus nog even, ook de infantiele verliefdheden die ik zo afentoe horen bij dit proces. Omdat de identiteit dus nog in de steigers staat. De dames slaan daarom nog niet toe, wat misschien goed is.
Want ook al voelt het als een lange winter reis, mijn karakter en identiteit zijn pas weer echt bereid ook voor anderen te zorgen. Als ik de regels en vormen van het kunstmaken enigszins beheers, zal dit anders zijn.
Ik voel dat elke poging tot serieuze relatie op het moment alleen kan werken, als het ook in het teken staat van het proces. Komt allemaal op zijn tijd!
Goedenavond uit Wenen!!! van jullie Simon
ben benieuwd hoe het met jullie gaat! laat het met weten via een berichtje!
