Lokale wortels kun je niet verplaatsen

In de afgelopen tijd ervaar ik allerlei identiteiten in mij die in mij een plaats proberen te krijgen in mijn persoonlijkheid. Aangezien ik dagelijks met hout aan het smeden ben, zijn deze identiteiten; die ik in het verleden gepersonifieerd heb of in de toekomst zou kunnen uitspelen, aan een vreugdige dans bezig.

Ze teren op het feit dat er een opening in mij is, een open plek, die is achtergelaten na mijn laatste poging met een levenspartner serieus een relatie te beginnen. Het zijn vaak vluchtige gedachten, zonder enige gravitatie, ook sterke verlangens naar het verleden. Terug naar die fijne momenten in het zoete Frankrijk.

Maar uiteindelijk, zonder dat er een dictatuur in mijzelf ontstaat, zijn er bepaalde plekken, mensen, beroepen en keuzes daarover die deze leegte in mij op een duurzame en eerlijke manier in kunnen vullen. En zo verlang ik naar die innerlijke rust, die ik een paar jaar geleden nog verafschuwde omdat ik niet kiezen wou.

Ik voel me sterk verbonden met de diepe wortels van mijn overgrootmoeder, die een Duits-zweedse was. Ik voel dat het pakket aan afspraken, gedragsregels en mores dat in de Duitse cultuur ligt goed zijn voor mijn persoonlijkheid. En ik denk ook dat het mij daaraantoe gaat trekken de komende jaren, nadat ik mijn opleiding vioolbouw heb kunnen afronden.

existentiele leegte

Ik schreef laatst aan een vriend, die ik had laten zitten, dat ik al een tijdje een bepaalde leegte ervaar. Een leegte die zich zo manifesteert dat ik me onzeker voel over de keuzes die ik heb gemaakt de afgelopen tijd. De harde keuzes, zoals: ik word een vioolbouwer, enzovoort.

Nou heb ik natuurlijk een heftige tijd achter de rug, een tijd van het ontdekken van andere realiteiten en dimensies van de geest en ziel. Dan komt het voor dat je soms niet je eigen gedachten meer kan vertrouwen en maar gewoon kiest, dankzij je familie kom je dan altijd nog wel goed uit.

Een vak, een ambacht, dat slaat natuurlijk aan bij ouders. En dat heeft in zichzelf ook mooie kwaliteiten, en dan hoort ook een stukje "sacrifice" bij. Een stukje opoffering, een stukje wat pijn doet maar uiteindelijk het waard zal zijn.

Echter de ontdekkingen van mijn reizen, over mijn ware aard en taak in dit leven, komen in kleine stukjes weer tot mij. Als een brief die ik lang geleden aan mijzelf schreef en nu pas bezorgd wordt. Namelijk dat ik de taak op mij moet nemen, de verantwoordelijkheid voor die mensen die onze samenleving gemarginaliseerd worden als schizofrenen, bezetenen enzovoorts.

Ik heb namelijk geleerd hoe de donkerste modder die wij mensen in ons kunnen hebben, kan leiden tot de mooiste kunst en creaties in dit leven. En ik wil graag, het moet en het zal, dat ik een stukje betekenis terug geef aan de vaak verscheurde levens die dan ontstaan.

Dus ken jij iemand in je omgeving, die in de psychiatrie heeft gezeten of er nog in zit. Die vanwege onleefbare omstandigheden moet worden gekalmeerd, misschien kan ik wat teruggeven.
Ik ben geen kwakzalver, vreemde mysticus enzovoort. Ik ben gewoon iemand die schizofrenie eerstehands heeft beleefd, en intact is gebleven. Nu wil ik wat terugdoen voor mijn broeders en zusters, die misschien niet zoveel geluk hadden of gewoon een helpende hand of een luisterend oor kunnen gebruiken.

Misschien vind ik wel de inspiratie voor een mooi gedicht of een muziekinstrument, wie weet?

Ik ben benieuwd naar wat het universum mij brengt, nu ik deze intentie en deze woorden heb uitgesproken.

Want de afgelopen tijd, in transitie, was ik bijna mijn taak vergeten!

Liefs en ik hoor van jullie!

Simon