Moederlijke strengheid

Ik schrijf vanuit de beeldige en weeldige rust die de Zwitserse bergen uitstralen, en die je diep vanbinnen weer rust en goedheid toebedelen.

Wat een strengheid heb ik de afgelopen jaren doorgemaakt, ik moest en zou mijn doel mogelijk maken. Namelijk het worden van een musicus, een volmaakt musicus, en wilde dit in de vorm van een opleiding tot dirigent gieten.

Nou nadat ik de vijver waarvanuit de Duitse "empfindlichkeit" is ontstaan, de dichters uit de 18e eeuw met name, en de componisten uit de 19e eeuw, heb onderzocht. Ben ik nu op een punt waarmee ik afsluit en vooral vrede sluit met deze extreme persoonlijkheid die me de afgelopen jaren geleefd heeft.

Ik heb de familiewortel goed onderzocht, de geschiedenis vanaf de 18e eeuw bekeken en via muziek en orkest alle epoches, gevoelens, rituelen en handelswijzen van het Duitse volk kunnen ervaren. En ik voel me sterk met haar verbonden, echter leven we niet meer in de 18e eeuw. En de Duitser van tegenwoordig, die dankzij de harde 20ste eeuw gevormd is, haar kracht en extreme persoonlijkheid daar ben ik een beetje klaar mee.

Altijd de zelfkritiek, de innerlijke druk, het oordelen, de strengheid. Dat vind ik gewoon niet leefbaar, dus zoek ik een goede mix tussen de Duitse gevoeligheid en Hollandse leefbaarheid en comfort. De strenge Duitser in mij heeft me tot een punt van totale uitputting gebracht, maar heeft me wel mijn doelen doen bereiken. Ik heb tenslotte, bijna, de aansluiting bij die muzikale wereld die ik altijd zocht.

Nu ik zo dichtbij ben, vraag ik me echter af, was het het waard? En in hoeverre is een leven binnen die klassieke wereld leefbaar voor mij? Gezien de effort die nodig was om in haar buurt te geraken.
Ik mag van mijzelf ontsnappen aan de strengheid, die neiging naar dat soort regime wat zich hier en daar in onze familie als trekje heeft ontwikkelt. En in de meeste Duitse gezinnen zich toont, lees maar eens "Die Deutschstunde" van Siegfried Lenz. Over de verinnerlijking van het fascistische regime van de NSDAP onder Hitler.

Ik hoop dat ik haar nu voor altijd heb herkend, die genadeloze strengheid, en dat ik haar buiten mijn deuren kan houden. Ook al zit zij diepgeworteld in mijn familie. Er zijn ook veel wortels van gemoedelijkheid en leefbaarheid die door onze familie stromen, waaraan ik me zal proberen vast te houden.

Inmiddels concentreert mijn leven zich steeds meer om Amsterdam heen en probeer ik oude vrienden weer te zien en te beleven. Schrijf me een mail, bel je me op. Ik ben weer terug van weggeweest.

liefs

Simon

Lokale wortels kun je niet verplaatsen

In de afgelopen tijd ervaar ik allerlei identiteiten in mij die in mij een plaats proberen te krijgen in mijn persoonlijkheid. Aangezien ik dagelijks met hout aan het smeden ben, zijn deze identiteiten; die ik in het verleden gepersonifieerd heb of in de toekomst zou kunnen uitspelen, aan een vreugdige dans bezig.

Ze teren op het feit dat er een opening in mij is, een open plek, die is achtergelaten na mijn laatste poging met een levenspartner serieus een relatie te beginnen. Het zijn vaak vluchtige gedachten, zonder enige gravitatie, ook sterke verlangens naar het verleden. Terug naar die fijne momenten in het zoete Frankrijk.

Maar uiteindelijk, zonder dat er een dictatuur in mijzelf ontstaat, zijn er bepaalde plekken, mensen, beroepen en keuzes daarover die deze leegte in mij op een duurzame en eerlijke manier in kunnen vullen. En zo verlang ik naar die innerlijke rust, die ik een paar jaar geleden nog verafschuwde omdat ik niet kiezen wou.

Ik voel me sterk verbonden met de diepe wortels van mijn overgrootmoeder, die een Duits-zweedse was. Ik voel dat het pakket aan afspraken, gedragsregels en mores dat in de Duitse cultuur ligt goed zijn voor mijn persoonlijkheid. En ik denk ook dat het mij daaraantoe gaat trekken de komende jaren, nadat ik mijn opleiding vioolbouw heb kunnen afronden.

existentiele leegte

Ik schreef laatst aan een vriend, die ik had laten zitten, dat ik al een tijdje een bepaalde leegte ervaar. Een leegte die zich zo manifesteert dat ik me onzeker voel over de keuzes die ik heb gemaakt de afgelopen tijd. De harde keuzes, zoals: ik word een vioolbouwer, enzovoort.

Nou heb ik natuurlijk een heftige tijd achter de rug, een tijd van het ontdekken van andere realiteiten en dimensies van de geest en ziel. Dan komt het voor dat je soms niet je eigen gedachten meer kan vertrouwen en maar gewoon kiest, dankzij je familie kom je dan altijd nog wel goed uit.

Een vak, een ambacht, dat slaat natuurlijk aan bij ouders. En dat heeft in zichzelf ook mooie kwaliteiten, en dan hoort ook een stukje "sacrifice" bij. Een stukje opoffering, een stukje wat pijn doet maar uiteindelijk het waard zal zijn.

Echter de ontdekkingen van mijn reizen, over mijn ware aard en taak in dit leven, komen in kleine stukjes weer tot mij. Als een brief die ik lang geleden aan mijzelf schreef en nu pas bezorgd wordt. Namelijk dat ik de taak op mij moet nemen, de verantwoordelijkheid voor die mensen die onze samenleving gemarginaliseerd worden als schizofrenen, bezetenen enzovoorts.

Ik heb namelijk geleerd hoe de donkerste modder die wij mensen in ons kunnen hebben, kan leiden tot de mooiste kunst en creaties in dit leven. En ik wil graag, het moet en het zal, dat ik een stukje betekenis terug geef aan de vaak verscheurde levens die dan ontstaan.

Dus ken jij iemand in je omgeving, die in de psychiatrie heeft gezeten of er nog in zit. Die vanwege onleefbare omstandigheden moet worden gekalmeerd, misschien kan ik wat teruggeven.
Ik ben geen kwakzalver, vreemde mysticus enzovoort. Ik ben gewoon iemand die schizofrenie eerstehands heeft beleefd, en intact is gebleven. Nu wil ik wat terugdoen voor mijn broeders en zusters, die misschien niet zoveel geluk hadden of gewoon een helpende hand of een luisterend oor kunnen gebruiken.

Misschien vind ik wel de inspiratie voor een mooi gedicht of een muziekinstrument, wie weet?

Ik ben benieuwd naar wat het universum mij brengt, nu ik deze intentie en deze woorden heb uitgesproken.

Want de afgelopen tijd, in transitie, was ik bijna mijn taak vergeten!

Liefs en ik hoor van jullie!

Simon

Politiek en liefde

Een verhaal vanuit Groningen, ik heb inmiddels het ergste overleefd en ben weer aan het opladen in het ouderlijk huis. Na het grote reizen wat ik heb ondernomen de afgelopen 2,5 jaar, heb ik geleerd van mijn eigen familiewortel te houden; Aldus mijn Japanse vriend Hidetake.

Verdwaasd en verdoofd, ja langzaam mijn redelijkheid en menselijkheid verliezend, probeerde ik iets van verbinding en menselijkheid terug te winnen in het "Wiener Stadtpark". Daar als een van de velen verstotenen, daar vond ik vrienden bij een groep daklozen die een fonteintje hun eigen gemaakt hadden.

Ik werd door de clanleider meteen als broeder verwelkomt, terwijl een goedgefriseerde jongeman met suede stappers en duur overhemd meteen als vijand of tuig werd gezien. Ze waren zich waarschijnlijk niet bewust, in hoeverre hun respectievelijke oordelen overeen kwamen.

De Bulgaar, in zijn onderbroek staand met een gebruinde pronkende bierbuik, legde me meteen uit dat er nu wat gedronken moest worden. Hij zorgde voor zijn minder goed articulerende, spraakzame hobo's en in ruil daarvoor kreeg hij hun trouw. En het recht van inschenking, dat wil zeggen hij hoefde nooit zijn glaasje zelf te vullen...
Maargoed, in gesprek met deze in Beieren opgegroeide bulgaar kwam men op de definitie van vriendschap.

Vriendschap, aldus de Bulgaar, was het meteen en misschien wel intiutief iemand iets geven; zij het tijd, een waardeartikel, trouw of genegenheid. Zijn schets van vriendschap, als een bliksemsnelle reactie, ja dus intuitieve reactie op het lot, kwam je misschien helemaal niet uit of kwam je zelfs duur te staan. Alsof je een nieuwe kleur in de jouwe mengt, meteen daarna beseffend dat je nooit meer terug kunt naar het oorspronkelijke, de schoonheid.

Hij vroeg me om een reactie, die ik niet had, in plaats daarvan vroeg ik hem of je iemand ook een kind kon schenken? De van zijn mensenrechten beroofde man had zijn menselijke waardigheid echter niet verloren, integendeel. Als een arme griek keek hij me begeesterd aan zei: "Familie, dat is heilig. Niemand komt aan je familie, als ik kinderen had zou ik ze met alles wat ik had beschermen."



Vriendschap en familie waren twee compleet andere niveau's volgens deze Bulgaar; als politiek en liefde. Hij, en ik sta hem daar volledig bij, pleitte voor de scheiding van deze bereiken. De volledige liefde en overgave die ik voel en heb gevoeld voor zielen die huisden in verschillende oiki, laat deze te mooi zijn om met woorden vuil te maken.

Ook deze zusterzielen al met hun lichaam en persoonlijkheid diep vergraven in economische verhoudingen met plaatsen enzovoort. Je materieel aan iemand vastklamplen, dat is uithoudingsvermogen, dat is zielverwantschap maar niet teveel. Want anders lijd je teveel onder de verbale vervuiling welk het leven, met name als ouder, met zich meebrengt.

Tegelijkertijd schep je wonderen, kinderen, die het natuurlijk de moeite waard maken de oudste traditie op aarde te dienen. Ik verheug me nu al op deze o-zo-schone pijnbank....

Ik, jan cremer. Het verslag van een reizend musicus

Muziek loopt en vloeit in lijnen, dat is mijn ervaring; dat is hoe ik muziek wil ervaren. Zo is een en dezelfd noot, gespeeld in verschillende toonladders een hele andere klank en een ander gevoel.

Diezelfde toon gespeeld door een ander instrument, en op verschillende wijze rythmisch en dynamisch gespeeld, geeft weer hoeveel diepte er in een op het oog simpele piano gespeelde melodie te vinden is.

Voor het eerst terug te zijn in Nederland geeft me toegang tot een groot deel van mijn intuitief intellectueel vermogen, welk ik als klein kind heb op kunnen bouwen met name op de Montessorischool. Waar ik op hele feminiene wijze ondersteund werd in het zoeken van mijn weg bij het oplossen van problemen op het gebied van taal, mathematica enzovoort.

De trillingen of poezie, welk het betreffende stuk land waarop je je bevind definieert; deze trillingen geven mij persoonlijk toegang tot verschillende eilanden van kennis en emotie in mijzelf. Zo gaf mijn recentelijk verblijf in Japan mij toegang tot verschillende mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten, zoals in een computerspelletje "unlockte" ik mijn muzikale vaardigheden. Ik kreeg uiteindelijk de mogelijkheid, in de zachte Japanse aard badend, mijn manier van dirigeren te ontwikkelen.

In de buurt van Berlijn vervolgens, kon ik me verplaatsen in de mooie momenten die ik had gehad met mijn grootouders. Ik kreeg toegang tot de jongste en meest pure levensmomenten. En juist daarvoor in Noorwegen besprak ik de invloed en de kennis die een taal met zich mee brengt. Zo verbind ik me tijdens het spreken van de Franse taal met talrijke mooie momenten, en de prachtige voorouders en traditie van mijn Franse ervaring.

De astrologie, religie, muziek, kunst en dans van een land of streek, zijn vormen van expressie met de behoefte te verbinden met andere culturen eveneens als het versterken van een eigen gevoelde identiteit. Welke muzikale lijn kies je namelijk? Welke trilling bevalt je op het moment, en ondersteund jou in het vinden van de klank de je gelukkig maakt? Is dit een nieuwe vooral intellectuele trilling, waarop jij het lied van je leven componeert. Of is het een lied wat verbonden is met de kennis van de je voorouders; en welke voorouders?

We hoeven onze cultuur(muzikale lijn/omgeving) niet meer als een gevangenis, zonder enthousiasme, te leven. We kunnen staan en gaan waar we willen, onze emotionele/intellectuele systemen verrijken met de folklore of trillingen van de verscheidenste gebieden. Om zo, overstromend van innerlijke rijkdom en balans aan een leven te bouwen wat onze aarde in al haar aspecten respecteert en omarmt. Hetgeen wat ons frustreert en geweldadig klinkt in een muzikale lijn of cultuur, resoneert prachtig met de poezie van een andere muzikale lijn.

Het verlies van enthousiasme is de behoefte andere muzikale stromingen of culturen te ontdekken, in wiens ritme jouw stem en zijn opheldert en bovendien rijkdom en rust vind. Leonard Bernstein zei al dat een weg geluk blijvend te omarmen, het constant blijven leren is. Dit kan ik beamen.

Cold feet

Het moment dat je een belangrijke leraar in je leven ontdekt die je kan aansluiten op je grote wens een te worden met het universum. Ik voel me als naast een reusachtig meer staand, en ik ben zo bang er in te duiken. 

Het water is zo groots, ook waait er een koude wind overheen. Zo lang en door zoveel momenten heeft mijn gecreëerde ik, mijn zelf me door allerlei moeilijkheden en teleurstellingen geholpen. Als een slang sta ik voor het meer. En ik weet dat het binnenkort tijd is om te leren zwemmen, en mijn huid af te werpen die me dierbaar is en heeft beschermd.

Tegelijkertijd wil het kind in me alles in een keer afwerpen, en zonder voorbereiding in het diepe springen. Met als bagage zijn onvoorwaardelijke liefde voor diegene die het meer beheerd. Zoals Berlioz in zijn symphonie fantastique me te verliezen in verliefdheid en kleuren, om enkel de sympathie  en de hereniging te verkrijgen waar je zo lang naar snakt. Zo lang is echter relatief, en ik moet intact, beleefd en volwassen mezelf kunnen blijven presenteren; in de houding blijven. 

Dat deze geleidelijk mag komen, de integratie, en dat het gewoel wat opkomt terwijl voor het meer vol mogelijkheden staat langzaam een soort vertrouwen creëert. Dat ik de juiste manieren en geduld toon, voordat ik drink en zwem in en uit de oase. 

Lieve vrienden, meer dan ooit heb ik jullie nodig. Zend me alsjeblieft jullie vrede en redelijkheid zodat ik deze kans kan verzilveren

Liefs Simon