Wat hebben expressie en geborgenheid met elkaar te maken, nou het een en ander zou je kunnen zeggen.
Elk wezen heeft behoefte aan expressie, het uitten van gevoelens, gedachtes, intuïties enzovoort.
Als kunstenaar zijnde, ben je constant bezig met je expressie en probeer je er achter te komen wat zijn/haar wetmatigheden zijn.
Expressie staat voor leven, mogen leven, en bewustwording van leven.
Geborgenheid, ook een oerbehoefte van de mens. Ontstaat bij de realisatie van kwetsbaarheid, leven is kwetsbaar en er zijn veel gunstige condities voor nodig dat ze kan bestaan. Voornamelijk menselijk leven.
Geborgenheid krijgt men van huis uit, we voelen ons hier geborgen op onze aarde, hoe lang nog dat is een andere vraag. Maar geborgenheid is iets belangrijks, vooral geborgenheid in jezelf vinden.
Door de pandemie en alles wat daarbij hoort, ben ik en ik denk vele anderen met deze balans geconfronteerd. In hoeverre gaat mijn Expressie ten koste van Geborgenheid, en hoe kan ik deze twee pijlers met elkaar laten stromen?
Want expressie, dat hebben we allemaal, en geborgenheid, dat hebben we allemaal nodig. Dus hoe kunnen we onze expressie op alle vlakken van het leven, en dus ook onze keuzes in lijn brengen met wat ons bergen kan. En dan heb ik het over geborgenheid op alle levels, dus in ons eigen leven, voor de buren, voor de stad, voor het land en uiteindelijk voor het hele ecosysteem en de aarde.
Even terug naar mijn eigen ervaringen, ik ontdek dus steeds meer, naarmate ik geborgenheid in mijzelf vind, dat ik diepere processen van expressie kan toelaten. Dat wil zeggen ik kan de kwaliteit van mijn oefenen verbeteren, want ik voel me meer geborgen in mijzelf.
Ik heb minder behoefte die geborgenheid bij anderen te zoeken, vrienden, familie, vriendinnetjes enzovoorts. Maar ik kan hem in mijzelf toelaten en anderen ook in deze geborgenheid toelaten.
Door duidelijke grenzen te stellen, mijn vrijheden hier en daar wat in te perken, ontstaat op de lange termijn dus een kwalitatief mooiere en dus ook vrijere expressie.
Dit proces van geborgenheid opnieuw in mijzelf vinden, wat best wel lastig is als je door een psychose gegaan bent, heb ik op een of andere manier gekoppeld aan het bouwen van mijn atelier.
Dat wil zeggen, ik heb een vioolbouwatelier gebouwd de afgelopen jaren, met veel bloed, zweet en af en toe een traantje heb ik dus een soort basis geborgenheid neergelegd voor wat ik nodig heb als vioolbouwer om mij te kunnen uitdrukken.
Nu het af is, sinds afgelopen week, merk ik dat het een alchemistisch proces is geweest. Want waar ik als net beginnende kunstenaar, naarstig op zoek was naar mentoren, leraren en gevestigde kunstenaars die mij wilden opleiden of opnemen. Begint er nu eindelijk een beetje rust in de tent te komen, en ontdek ik dus langzamerhand steeds beter de regels van geborgenheid en expressie die hand in hand lopen.
Om maar even een sociologische term te gebruiken, ik heb de afgelopen jaren de habitus van de kunstenaar me steeds meer eigen gemaakt. Zonder mijn eigen oorsprong te vergeten, wat ook veel kunstenaars overkomt, vooral klassieke musici die veel onderweg zijn, heb ik langzaam steeds meer vrede bij het idee dat ik door iets te maken mijzelf van geborgenheid kan verschaffen.
Natuurlijk mis ik vrienden en familie, enzovoorts. Maar waar het in het verleden pijnlijk aan mijn ziel knaagde. Kan ik nu met mijn nieuw gewonnen creativiteit mijzelf bewust maken dat ik de schepper ben van mijn realiteit. Dat wil zeggen, ik ben noch slachtoffer, noch dader. En elke keer als je iets maakt wat je mooi vind, win je dus een beetje vrijheid en besef van het feit dat je geen slachtoffer noch dader bent.
Het werkt dus twee kanten op, de expressie bied ook geborgenheid, door je uit je oude gewoontes te halen, zeker op een affectief niveau. Zo kun je, met de juiste drive, los van je achtergrond of roots uiteindelijk kunstenaar worden. Omdat je creatieve vuur je bevrijdt uit de vicieuze cirkel van dader en slachtoffer.
En tegelijkertijd is het jezelf opleggen van beperkingen, en het verdiepen van je expressie de basis waarvanuit je vuur langzaam kan groeien. Want een onbeschermde kunstenaar brand zo op!
In de samenleving heeft men vaak een schrikbeeld bij het idee dat men kunstenaar wordt, dat komt denk ik doordat met deze principes niet begrijpt. En omdat in de samenleving kunstenaarschap nog sterk verbonden wordt met lijden en armoede, en een paar "sterren".
Maar deze principes zijn universeel, en we moeten ze allemaal in zekere zin begrijpen, anders verliezen we op een gegeven moment de geborgenheid die onze planeet ons bied. Die sommige volkeren en dier/plantsoorten al aan het verliezen zijn.
Dus moge dit stukje expressie u bewust maken van deze cirkel van duurzame expressie/geborgenheid en dat ze niet zonder elkaar kunnen.
Namaste
