Ik schrijf vanuit de beeldige en weeldige rust die de Zwitserse bergen uitstralen, en die je diep vanbinnen weer rust en goedheid toebedelen.
Wat een strengheid heb ik de afgelopen jaren doorgemaakt, ik moest en zou mijn doel mogelijk maken. Namelijk het worden van een musicus, een volmaakt musicus, en wilde dit in de vorm van een opleiding tot dirigent gieten.
Nou nadat ik de vijver waarvanuit de Duitse "empfindlichkeit" is ontstaan, de dichters uit de 18e eeuw met name, en de componisten uit de 19e eeuw, heb onderzocht. Ben ik nu op een punt waarmee ik afsluit en vooral vrede sluit met deze extreme persoonlijkheid die me de afgelopen jaren geleefd heeft.
Ik heb de familiewortel goed onderzocht, de geschiedenis vanaf de 18e eeuw bekeken en via muziek en orkest alle epoches, gevoelens, rituelen en handelswijzen van het Duitse volk kunnen ervaren. En ik voel me sterk met haar verbonden, echter leven we niet meer in de 18e eeuw. En de Duitser van tegenwoordig, die dankzij de harde 20ste eeuw gevormd is, haar kracht en extreme persoonlijkheid daar ben ik een beetje klaar mee.
Altijd de zelfkritiek, de innerlijke druk, het oordelen, de strengheid. Dat vind ik gewoon niet leefbaar, dus zoek ik een goede mix tussen de Duitse gevoeligheid en Hollandse leefbaarheid en comfort. De strenge Duitser in mij heeft me tot een punt van totale uitputting gebracht, maar heeft me wel mijn doelen doen bereiken. Ik heb tenslotte, bijna, de aansluiting bij die muzikale wereld die ik altijd zocht.
Nu ik zo dichtbij ben, vraag ik me echter af, was het het waard? En in hoeverre is een leven binnen die klassieke wereld leefbaar voor mij? Gezien de effort die nodig was om in haar buurt te geraken.
Ik mag van mijzelf ontsnappen aan de strengheid, die neiging naar dat soort regime wat zich hier en daar in onze familie als trekje heeft ontwikkelt. En in de meeste Duitse gezinnen zich toont, lees maar eens "Die Deutschstunde" van Siegfried Lenz. Over de verinnerlijking van het fascistische regime van de NSDAP onder Hitler.
Ik hoop dat ik haar nu voor altijd heb herkend, die genadeloze strengheid, en dat ik haar buiten mijn deuren kan houden. Ook al zit zij diepgeworteld in mijn familie. Er zijn ook veel wortels van gemoedelijkheid en leefbaarheid die door onze familie stromen, waaraan ik me zal proberen vast te houden.
Inmiddels concentreert mijn leven zich steeds meer om Amsterdam heen en probeer ik oude vrienden weer te zien en te beleven. Schrijf me een mail, bel je me op. Ik ben weer terug van weggeweest.
liefs
Simon
