ik bevind me de laatste dagen in Nederland, na aangekomen te zijn in het noorden van Nederland, dankzij de rituelen van het ouderlijk huis heb ik mijn gedachten weer tot een bepaald niveau kunnen ordenen.
De eerste persoon die ik ontmoette toen ik voet aan de grond zette op Amsterdam Sloterdijk was meneer de Swaan, oftewel Abram de Swaan. Iemand die mij ook deze keer inspireerde, namelijk door zijn stuk in de NRC het afgelopen weekend. Zijn uiteenzetting, als je hem nog niet gelezen hebt; nu is je kans, betreft de schuldvraag die werd geopperd na de tweede wereldoorlog. Namelijk, in hoeverre heeft men geweten wat er in vernietigingskampen gebeurde…
Meneer de Swaan oppert, vind ik heel terecht, dat men de schuldvraag moet loslaten. De reële kwestie is namelijk de mate waarin een individu in staat is bepaalde schokkende informatie tot zich toe te laten. Dit perspectief, wat hij ontleent aan de psychoanalyse, een discipline die hij als geen ander op zijn waarde kan schatten, is op zichzelf schokkend. Zo implodeert de logica die een eventuele algemene gewetens of schuldvraag onderbouwt.
Kijk, ieder mens draagt een geweten, en natuurlijk zijn er manieren waarop iemand zijn bewustzijn kan vergroten. Behalve verdovende of verboden middelen zijn er genoeg middelen zoals meditatie of simpelweg het verdiepen in een bepaalde discipline. Maar een algemene schuldkwestie, gezien het feit dat ieder voor zich schokkende informatie verwerkt op een bepaalde wijze, is van tafel.
Nu we het woord algemeen kunnen doorstrepen, kunnen we een stapje dichter bij de realiteit komen. Namelijk; veel mensen lijden onder het feit dat ze het gevoel hebben schuld te dragen.
Maar wat nou als juist Die schuldvraag vertroebelt en uiteindelijk de echte boosdoener is,
de schuldvraag is een mechanisme wat een bevolking zo emotioneel kan belasten dat het bepaalde (schokkende) informatie misschien wel helemaal niet meer kan verwerken.
De vicieuze cirkel, van het jezelf belasten met iets waarvoor je in de verleden tijd geen vinger hebt uitgestoken, en met je schuld daarover vervolgens je bewustzijn mee te vertroebelen. Om alsnog in de toekomst in gelijke situaties met dezelfde apathie voor de dag te komen, is een duistere stagnering van het individu.
Je zou kunnen stellen dat de vergeving, het middel om je te ontdoen van claims die jou als individu psychologisch of emotioneel belasten, een remedie is. En goede vergeving haal je niet bij de priester, althans niet bij de mijne, maar met het verwijderen van valse logica.
Dus, word je in het leven geconfronteerd met schuld, ga niet te serieus in op het schuldige verhaal maar probeer te achterhalen hoe deze schuld je bewustzijn en dus je geweten vertroebeld, een weg uit de vicieuze cirkel.
Als je je schuldig blijft voelen, dan voer je de parasiet die op je schouder zit en je constant negatieve repliek geeft. Doe jezelf en anderen een plezier, en sta op uit de troebelheid, want je voert hem zelf tot nu toe!
Ik citeer nog een Joodse held van mij:
Was entstanden ist, das muß vergehen!
dank en liefs,
Simon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten