Een verhaal vanuit Groningen, ik heb inmiddels het ergste overleefd en ben weer aan het opladen in het ouderlijk huis. Na het grote reizen wat ik heb ondernomen de afgelopen 2,5 jaar, heb ik geleerd van mijn eigen familiewortel te houden; Aldus mijn Japanse vriend Hidetake.
Verdwaasd en verdoofd, ja langzaam mijn redelijkheid en menselijkheid verliezend, probeerde ik iets van verbinding en menselijkheid terug te winnen in het "Wiener Stadtpark". Daar als een van de velen verstotenen, daar vond ik vrienden bij een groep daklozen die een fonteintje hun eigen gemaakt hadden.
Ik werd door de clanleider meteen als broeder verwelkomt, terwijl een goedgefriseerde jongeman met suede stappers en duur overhemd meteen als vijand of tuig werd gezien. Ze waren zich waarschijnlijk niet bewust, in hoeverre hun respectievelijke oordelen overeen kwamen.
De Bulgaar, in zijn onderbroek staand met een gebruinde pronkende bierbuik, legde me meteen uit dat er nu wat gedronken moest worden. Hij zorgde voor zijn minder goed articulerende, spraakzame hobo's en in ruil daarvoor kreeg hij hun trouw. En het recht van inschenking, dat wil zeggen hij hoefde nooit zijn glaasje zelf te vullen...
Maargoed, in gesprek met deze in Beieren opgegroeide bulgaar kwam men op de definitie van vriendschap.
Vriendschap, aldus de Bulgaar, was het meteen en misschien wel intiutief iemand iets geven; zij het tijd, een waardeartikel, trouw of genegenheid. Zijn schets van vriendschap, als een bliksemsnelle reactie, ja dus intuitieve reactie op het lot, kwam je misschien helemaal niet uit of kwam je zelfs duur te staan. Alsof je een nieuwe kleur in de jouwe mengt, meteen daarna beseffend dat je nooit meer terug kunt naar het oorspronkelijke, de schoonheid.
Hij vroeg me om een reactie, die ik niet had, in plaats daarvan vroeg ik hem of je iemand ook een kind kon schenken? De van zijn mensenrechten beroofde man had zijn menselijke waardigheid echter niet verloren, integendeel. Als een arme griek keek hij me begeesterd aan zei: "Familie, dat is heilig. Niemand komt aan je familie, als ik kinderen had zou ik ze met alles wat ik had beschermen."
Vriendschap en familie waren twee compleet andere niveau's volgens deze Bulgaar; als politiek en liefde. Hij, en ik sta hem daar volledig bij, pleitte voor de scheiding van deze bereiken. De volledige liefde en overgave die ik voel en heb gevoeld voor zielen die huisden in verschillende oiki, laat deze te mooi zijn om met woorden vuil te maken.
Ook deze zusterzielen al met hun lichaam en persoonlijkheid diep vergraven in economische verhoudingen met plaatsen enzovoort. Je materieel aan iemand vastklamplen, dat is uithoudingsvermogen, dat is zielverwantschap maar niet teveel. Want anders lijd je teveel onder de verbale vervuiling welk het leven, met name als ouder, met zich meebrengt.
Tegelijkertijd schep je wonderen, kinderen, die het natuurlijk de moeite waard maken de oudste traditie op aarde te dienen. Ik verheug me nu al op deze o-zo-schone pijnbank....
