ik ben nu een tijdje in Wenen, en nadat de eerste 2 maanden nog niet zo comfortabel waren; met veel heen en weer en dingen opbouwen, schrijf ik dit bericht vanuit mijn mooie nieuwe huisje voor de komende 3 maanden aan het stadtpark in het 3e bezirk.
Het appartement is van een virtuoos pianist, en onder voorwaarde dat hij mag komen oefenen mag ik hier wonen.
Het is hier een stuk gezelliger dan in het tweede bezirk waar ik eerst zat en ik woon nu vlak naast de lerares waarvoor ik naar wenen ben gekomen. Het past allemaal goed nu ook omdat ik een atelierhoekje heb weten te scoren iets over de donaurivier, waar ik aan 2 nieuwe violen ben begonnen.
Ik ben er wel achter gekomen dat mijn doelen erg veel toewijding van me verlangen, en geduld. Het opwaarderen van een stuk hout tot een viool is zo makkelijk nog niet.
Afijn, de zaken oftewel mijn kaartenhuis staat redelijk hier en dus kwam vandaag zin op in mij om te gaan voetballen. Ik had hem al langer, maar nu pas, nadat de kaarten op hun plek waren kon ik het mij veroorloven even mijn streven los te laten en eens lekker onder te duiken in spel en actie!
Ik was met een aantal jochies aan het spelen, toen een groep adolescenten, de ene afghanen en de andere italianen/oostenrijkers het veld overnamen. Zij hadden blijkbaar vantevoren afgesproken en wij moesten plaats maken. Ik was een beetje gefrusteerd, maarja tegen 8 grote gasten kon ik niet zoveel dus ging ik maar kijken.
Naast mij zat Hussein, een jochie van rond de 10 die oorspronkelijk uit syrie kwam. Hij en zijn broertje hadden daarvoor met mij gevoetbald en het stugge kleine ventje raakte mij. Omdat je duidelijk kon zien dat hij op broze leeftijd veel had meegemaakt.
Je zou meedelijden kunnen voelen voor deze jongen, maar dat was niet op zijn plek want met trots en verbetenheid stond hij zijn mannetje. Daarentegen, terwijl wij op het bankje zaten te wachten tot we weer mochten meedoen speelde er achter ons op het bankje een echt geval van medelijden.
Twee sjiek geklede dames, met dure buggies en hun kantoormannen die ook hun zondagskleding aanhadden betraden het toneel. Deze oostenrijkers en voornamelijk hun ongelukkige kinderen gaven me een gevoel van diep medelijden. De huilende, ontevreden kinderen in hun praalwitte tenues, die koest werden gehouden met het verwijt dat ze toch gelukkig moesten zijn, gezien hun zogenaamde materieel bevoorrechte positie. De lusteloze, onzekere mannen wisten zich ook geen raad en stelden voor maar weer te gaan.
Dit zat allemaal tegelijk op het bankje, deze verschillende levensfilosofien leefden langs elkaar heen. Maar waar ik hoop en liefde zag in de ogen van de kleine stugge hussein, voelde ik de paniek van de ongeliefde rijke kinderen. Niet wetend waarom ze zich zo aanstelden en waarom ze in de luxe koude hel waren geboren.
Mijn conclusie; die hou ik voor me, het is aan eenieder om de moraal van dit verhaal zich eigen te maken. Echter wat buiten kijf staat is dat onze angstige seculaire gierigheid de reden is dat hussein hier bij ons is. En dat veel rijke, doch spiritueel arme, westerlingen die ook niet bewust voor hun lot binnen dat van hun cultuur hebben gekozen, er goed aan zouden doen hun harten en geesten te openen voor de syrische vluchtelingen die hun nog heel wat kunnen leren over hoe te leven.
