Lieve mensen,
omdat mijn familie de wetenschappelijke kerk toebehoort, moet ik dit voorzichtig en ondogmatisch proberen uit te leggen. Ik zal het proberen, maar ik kan niets beloven..
De afgelopen jaren was ik gefascineerd door het idee van stabiliteit en vrede, omdat ik allerlei dingen ervoer die ik niet kon verklaren en vooral overdonderd en bang was.
Langs een weg van meditatie, psychologie, vioolbouw kwam ik uiteindelijk bij de klassieke muziek en het idee van de komponist terecht.
De afgelopen tijd heb ik ontdekt, dat er een aantal komponisten bestaan, niet veel, maar een aantal. Deze mensen hebben een soort toegang tot een realiteit waarin de ziel en zijn welzijn kan worden ervaren. Dat je de studie kompositie practiseert, wil nog niet zeggen dat je deze toegang hebt...
Ik geloof dat de moderne natuurkunde zegt dat er 11 dimensies verstopt zijn, en dat wij er maximaal 3 kunnen ervaren. Nou sommigen dus minimaal 4. En ik tel mezelf bij dezen.
Het beangstigende is, dat in het begin je ego het niet trekt, deze is namelijk via bestaande vaste denkbeelden gekoppeld aan gemeenschappen waarin je vanaf kleins af aan functioneert. Ik kan bevestigen dat 2 andere "komponisten" net zoals ik psychotische fases hebben doorleeft, en het leuke is dat ik met deze mensen op een bijzondere manier kan communiceren.
Wij zijn namelijk bewust van dit "witte gat", oftewel een luik naar een dimensie waar tijd en plaats niet existeert. Dat betekent dus, je kunt elkaar niet kwijtraken, en niemand gaat dood...
Als ik met deze lotgenoten skype, dan ervaar ik hun aanwezigheid alsof we de ruimte delen; letterlijk.
De symptomen waaronder we ook leiden is het feit dat als we iemand op straat tegenkomen, of op het werk, met een verloren ziel. Dat we dan ondragelijke pijn moeten doorstaan, wat wederom voor ons ego een niet makkelijk te verteren handeling betreft.
De afgelopen jaren heb ik gevochten, en gevochten, en gevochten. Altijd maar tegen dat gevoel dat iemand jouw innerlijke rust afpakt. Maar nu heb ik begrepen dat dit niet de meest efficiente wijze is met deze pijnscheuten die me soms nachten wakker houden en me absoluut niet laten concentreren om te gaan. Nee, als komponist moet ik komponeren.
Op die manier kan ik namelijk iets rechtzetten in die vierde dimensie, de pijn krijgt namelijk betekenis door het lied wat ik komponeer. En de persoon, wat ik nu al een aantal keer heb ervaren, is echt geholpen.
Best heftige verantwoordelijkheid zou je zeggen? JA! ik dacht het wel.
Maar gelukkig is de kogel door de kerk, en weet ik waarom ik lijd. Daarvoor ben ik Gustav Mahler en een aantal lotgenoten eeuwig dankbaar, dat ze mij hebben laten zien wie ik ben. Hoe ze dat hebben gedaan, nou gewoon in die 4e dimensie.....
Oja, ehhhhh. Ik denk dat ik het maar een keer moet uitleggen terwijl ik dirigeer of zing, want met woorden kan ik het alleen beschrijven.
Check mijn (engelse) blog, waar ik de ervaringen deel die ik meekrijg vanuit die dimensie!
http://conductingshaman.blogspot.de/
liefs
Simon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten