potje voetbal

Hallo iedereen vanuit Berlijn,

ik woon nu sinds een tijdje in mijn eentje, wat eigenlijk goed bevalt, na initiele ontwenningsverschijnselen vind ik langzaam mijn routines. En als ik van mijzelf nog een goede week mag rusten dan heb ik zelfs weer zin om echt aan het werk te gaan wat betreft mijn violen of muziektheorie.

Nu merk ik dat mijn hele systeem nog aan het bijkomen is van een massale overkill, teveel onopgeloste emoties die mensen meedragen en dankzij de architectuur van tegenwoordig is dat ook logisch. In een centrum van een stad wonen, is hoe dan ook heftig want in al die hokjes waar mensen hun levens afspeelt daar blijven een hoop dingen onopgelost.

Ik stel me voor dat in vroegere hechtere gemeenschappen, gedragsproblemen die zich op een negatieve manier uitten door de groep werd opgelost. Zoals dit nog steeds bij sommigen gebeurt.` Agressies, angsten, stoornissen, vluchtgedrag, extreme consumptie van wat dan ook; ooit werd je erop gewezen door de groep op een liefdevolle manier.

Toen ik deze avond met mijn buurjongetjes en buurmeisjes een potje voetbal speelde, zag ik in die kleine volwassenen een aantal van die psychologische klachten. En zo eindigde het spelletje in een fysieke uitwisseling tussen twee kids, waarvan de ene duidelijk kampte met agressie.

Echter wordt dit probleem niet aangekaart door geen enkele ouder, althans met wijsheid, zo kwam de ouder van het slachtofferkind bruut verhaal halen; hij zocht schuldigen. En voor we het wisten was hij weg, met zijn zoon en de voetbal.

Op deze manier, dankzij menig onkunde van ouders, is de agressie in dat jongetje in staat te blijven waar hij zit. Het vertrouwenspijl tussen de buren is te laag om namelijk bij elkaar te gaan zitten en grondig het probleem op te lossen, te vergeven.

Zo laten we het jongetje echter in de steek, want alleen tegen zijn boosheid is hij verloren.
De grotere vraag is echter hoe lang we kunnen doorgaan in een samenleving, waar het element samen bijna afwezig lijkt te zijn. En waar we kinderen al aan hun lot overlaten ten opzichte van hun eigen demonen?


eens kijken of ik met mijn buurmannen kan praten, ik heb zo een gevoel dat er iets te winnen valt. Zodat tijdens het WK er vrolijk op los gevoetbald kan worden!

liefs

Simon

Continuiteit

Lieve lezers,

Vanmiddag, na ongeveer een jaar lang in de storm te hebben gezeten, heb ik het oog weer in zicht.

Nadat ik in 2011 een winter heb doorgebracht in een klooster is mijn leven diepgaand veranderd. Dit betreft vooral mijn innerlijke vraag naar continuiteit en stabiliteit.

Na mijn kloosterervaring uitte zich deze wens in het creeren van een eigen meditatieclubje en bovenal dagelijkse beoefening van meditatie; wat al gauw opliep tot tenminste 6 uur per dag.

Nu, eind mei 2014, heb ik na een turbulent jaar, waarin ik bijna verdronk in het tumult van steden zoals Amsterdam en Berlijn, evenals de verstikkende emoties van familieleden waartegen ik me niet kon wapenen omdat dergelijke continuiteit ontbrak, weer een plek gevonden.

Ik woon in het huis van mijn grootouders, deze zijn overleden, maar de plek is fantastisch en ik heb de kans gekregen weer jn zoverre te aarden dat mijn gedachtes zich hebben kunnen ordenen.

Dat ik er uberhaupt nog ben om deze blog te schrijven, daar moet ik vooral een aantal klassieke musici, vioolbouwers en plekken als de philharmonie voor bedanken.

Namelijk als de continuiteit van een dagelijkse beoefenen van concentratie op een veilige plek ontbreekt dan neig ik tot manisch depressieve toestanden, waarin het vermoeiende niet meer te ontsnappen lijkt.

Het werkt zo dat als ik op mijzelf ben op een veilige plek, dan kan mijn identiteit opgaan in het grotere, de natuur, het water, de componisten en musici waar ik naar luister. Maar zodra ik de balans verstoor omdat aan bepaalde verplichtingen voldaan moet worden, of simpelweg in het geval van een woonplek die geen veiligheid bied, dan ben ik gevangen in mijn eenvoudige identiteit.

Deze eenvoudige identiteit kent geen rust, en kan zich niet laten helpen. Hij is bang om alleen te zijn, en kan zich niet goed concentreren. Het is alsof alle wijsheid die ik ervaar als het goed met me gaat, dat deze onbereikbaar is geworden.

Dit proces van ontkoppeling, wat me heel dicht aan een aantal afgronden bracht, heeft me veel daklozen en drugsverslaafden die ik hier in berlijn op straat tegenkom doen kunnen begrijpen, althans op mijn manier.

Vanuit een continu Berlijn wens ik jullie al het goede, en wees welkom wanneer het u naar de vrije stad brengt!

Liefs

Simon