Geachte lezer,
"Ik verkeer op het moment als gevolg van het beëindigen van een intieme relatie in een paradoxale toestand waarin ik absoluut geen trek heb in sociaal contact, maar tegelijkertijd de warmte van begrip en fijne mensen mis. Dus is het tijd om een stukje te schrijven.
Ik wil het hebben over een aantal thema's die me bezighouden. Allereerst blijft ik geboeid door het thema dat bij het vergaren van humaniteit en diepgang een soort kwetsbaarheid ontstaat in jezelf. Als je als mens momenten hebt gekend waarbij dicht bij geluk of verbondenheid hebt gestaan, dan zijn de momenten waarbij deze wegvalt des te pijnlijk en gevoeld desastreus.
Datzelfde geld voor aandacht. Als je als mens momenten hebt gekend waarbij je echt aandachtig hebt geleefd, in harmonie je lichaam en geest hebt verkend. Is het deste vervelender te ervaren dat dit op een gegeven moment ontbreekt. En dat je geen rust hebt of niet meer natuurlijk harmonisch door het leven gaat.
Wat ik geleerd heb uit het verleden waarin ik overmand werd door dit soort emotionele toestanden, is dat eerlijkheid zowel als het niet nemen van belangrijke beslissingen een soort leidraad is. Want de troebelheid kan op sommige momenten op de dag bijna als teveel of te heftig worden ervaren."
Dit schreef ik een aantal weken geleden. Nadat een relatie met een oostenrijkse dame in ieder geval voor het moment opgehouden is. Nu ben ik alweer erg tevreden op mijzelf en zoek ik juist een beetje de rust op om mijn meditatie goed te doen.
De afgelopen week was een goede vriendin van de meest liefdevolle (franse) relatie die ik heb mogen ervaren op bezoek. En ik voelde hoe ik meteen gevuld werd door een soort ambitie, kracht en mannelijke trots. Het was stom afgelopen een aantal jaar geleden dus had ik een tijdje geen contact met haar noch met haar kring van vrienden en familie. Maar de antipathie lijkt dus nu verjaard en dus krijg ik weer beetje contact met een belangrijk deel van mijn identiteit; de franse trotse simon die erg tevreden is met zichzelf en flink wat werk kan verzetten en geen uitdaging schuwt.
Deze kant van mijzelf is ontstaan liftend door frankrijk, na mijn eerste jaar studie en ultieme dingen ontdekkend. Zoals de pyreneen, mijn ex dus en haar parijse leven, en andere avontuurlijke fransen die me meenamen naar de catacombes van parijs, ile molene in bretagne, ile d'aix en andere juweeltjes zoals in Corsica. En uiteraard het klooster.
Vanuit deze periode heb ik de durf of moed ook bij elkaar geraapt om 100% te gaan voor het kunstenaar worden. Vioolbouwer, zanger, honbyviolist, dirigent, muziektherapeutc schrijver, dichter enzovoort.
Over 10 dagen ga ik weer naar het klooster en eventueel daarna wat parijse vrienden en mijn voormalige geliefde opzoeken. Ik ben benieuwd in hoeverre die franse identiteit die ik toen had opgebouwd toch weer in beetje in mij geintegreerd mag worden zodat ik met franse werklust gezegend mijn volgende uitdagingen tegemoet kan gaan.
Ook ben ik bezig dezer dagen mijn boek over het uitelkaarvallen van dit deel van mijn identiteit alsnog te publiceren. Het is in het engels geschreven, dus het zal niet makkelijk zijn in Nederland een uitgever te vinden. Maar ik vind dat ik het verplicht ben aan mijn eigen vlijt, en aan anderen die soortgelijke crisi doormaken. Ook het boek van Joseph Campbell, "a hero with a thousand faces" heeft me weet aangespoord, want volgens zijn analyse heb ik een standaard monomythe meegemaakt. Namelijk verwijdering, initiatie en terugkomst zijn de 3 elementen waar de held van een mythe mee wordt geconfronteerd. Dus allereerst wordt een held door een ongeval (denk aan hercules) verbannen, dan moet hij/zij op avontuur (denk aan aeneas in de onderwereld) en wordt met een extra talent of visie verrijkt waardoor hij/zij bij zijn terugkomst alsnog zijn medemensen kan helpen (denk bijvoorbeeld aan wim hof).
Nu pretendeer ik dus een dirigeertalent aan mijn avonturen en achermutselingen over te hebben gehouden :) Dat is dus niet eenvoudig aan de man te brengen. Maar ik wordt door een top pedagoge in Wenen begeleid (en de door haar opgebouwde gemeenschap van musici), want ik moet dus muzikaal nog rijpen. Als ik de muziektaal echt een beetje onder de knie heb dan zullen er steeds meer deuren opengaan waardoor het talent wat me is toevertrouwd toch zijn zegje kan doen.
Daar kijk ik naar uit. Terwijl ik de scherven van de afgelopen jaren opruim en weer aan elkaar las en smeed. Maar op een nieuwe manier die die oude overtrefd. Zoals men van japans keramiek zegt, dat als het gevallen is of gescheurd en vervolgens weer opgeknapt extra waardevol is geworden.
Kintsukoroi
