Vanuit mijn al maar bekende kamertje in Wenen, waar ik de afgelopen jaren elke plint en vezel heb verkend schrijf ik dit bericht.
Het is even geleden dat ik deze vorm van expressie weer op zoek, die ik ooit ben begonnen aan het begin van mijn Odyssee naar dat magische stukje klank in mijzelf.
Bijna 15 jaar geleden begon het met een solidariteitsconcert voor Gaza. Inmiddels is Gaza weer ouderwets de lul, maar gelukkig is de wereld al wakkerder.
15 jaar geleden ontstond er iets in mij, wat me alles deed opgeven wat warm en vertrouwd was. Inmiddels ben ik wel gesetteld in Wenen, woon er al bijna 6 jaar en ik heb mijn eerste geld verdiend als klassiek zanger
Ik timmer aan de weg als pedagoog en heb ik klein ateliertje voor vioolbouw. Maar in deze pogingen iets van mijn leven te maken sluimert nog altijd de neiging in het manische te komen en dan weer in het gebrekkige.
Het feit dat ik door een psychose mocht om de diepere potentie in mijzelf te activeren, achtervolgd mij nog hier en daar. Want geborgenheid maak ik niet meer zo aan als vroeger, het is een soort suikerziekte maar ipv insuline heb ik Geborgenheid tekort. Met name in de wereld van klassieke muziek waar het toch om (top)prestatie gaat is dat lastig. Want die komt pas als je echt goed in je vel zit.
Maar ik merk ook dat ik extra waarnemingsvermogen heb, waardoor ik in partituren en in muziek steeds beter kan vinden waar ik naar op zoek ben.
Iedereen heeft zijn Odysseen in het leven, de Palestijnen zoeken erkenning, Israëli’s vrede van hun nachtmerries. Misschien dat ik daarom, ooit tijdens dat benefietconcert wel het geloof kreeg om mijn droom te verwezenlijken.
Opdat ik dezelfde waardigheid mag opbrengen die Palestijnen opbrengen, die al zo lang vernederd en vermoord worden, en dezelfde joodse mensen die hun eigen volk ervan proberen te weerhouden dat de geschiedenis zich herhaalt.
Want ook al lig je soms ziekjes in je bed, uiteindelijk draait het in het leven om ethiek. Eerlijk handelen naar je eer en geweten. Want dat is blijvend.
